Deze film () biedt me de mogelijkheid, om bijna alle dingen, die me aan de huidige generatie horrorfilms tegenstaan, even op een rijtje te zetten. Ten eerste de found footage en POV, een fimtechniek die sinds het low budget megasucces van The Blair Whitch Project (1999) het genre beheerst. De hele horrorwereld lijkt te bestaan uit jongeren met Parkinson, die de godganse dag werkelijk iedere voetstap op film aan het vastleggen zijn, teneinde dat zo snel mogelijk te delen met andere kids met Parkinson, onder het motto “als we allebei hetzelfde trillen, staat het beeld ook stil”. Tegenwoordig kan iedere telefoon HD-filmkwaliteit leveren, maar de moderne jeugd schijnt het met Pakistaanse klonen uit een sweatshop voor dagbesteders te moeten doen, want zodra het woord found footage valt, kun je ervan uitgaan, dat je aan het einde van de film epileptisch begint te worden. Het idee erachter is het simuleren van authenticiteit op een manier die niets kost, maar de techniek is intussen volslagen uitgekauwd en alleen autisten, die zojuist Paranormal Activity 5 hebben bekeken en geweldig vonden, zullen dat niet met me eens zijn.
Afgezien van een draaitechniek, die me steeds meer tegenstaat, biedt de film inhoudelijk geen enkele verrassing: de clou wordt na ongeveer 20 minuten weggegeven en het horrorgedeelte mag dan leuk in beeld zijn gebracht, maar verrassend? Neu… Zowel de stuiptrekkingen van de bezetene(n) als de complottheorie, gebreid rond een Vaticaan, dat er het heilige zwijgen toe doet, en de duistere geheimen van de exorcisten van dienst komen uit de kist van allergoedkoopste horrorclichés.
En dan is er nog de website. In zijn streven naar valse authenticiteit gaat de film zover, om aan het einde te verwijzen naar een niet-bestaande website, waarop de kijker zich kan informeren over het lopende onderzoek in deze niet afgesloten zaak: http://therossifiles.com. Deze website bestaat niet, niet omdat het onderzoek intussen is afgesloten of omdat het productieteam geen geld meer had voor het hostingabonnement, maar omdat ze nooit heeft bestaan. En dat is dan het toppunt van nep, zelfs Minnie Mouse blijkt echter. Voor wie het nodig had, geeft de film zichzelf het allerlaatste zetje en mij als kijker rest slechts de treurnis dat hij niet diep genoeg is gevallen: hij bestaat nog en houdt een plaats in de geschiedenis bezet. Mocht er toch behoefte te zijn om op zoek te gaan naar de ware gebeurtenissen, waarop deze film is gebaseerd: bespaart u zich die moeite, ze bestaan niet. En de blinde non op de cover van de blueray? Ze komt voor in de film, maar haar dramatische importantie is het beste te vergelijken met Hitchcocks optredens in zijn eigen films.
Op IMDB komt The Devil Inside op een 4,1. Ik vind een 2,5 uiterst humaan bemeten.
Een reactie achterlaten