Phinx – Doodgewoon

Afgelopen zomer verraste Marjolein Pieks me met een muzikale interpretatie van mijn gedicht echt waar, geweldig vond ik dat. Maar er is al eens eerder een gedicht van me op muziek gezet. De Utrechtse zanger Phinx, die nu weer door het leven gaat als Vincent Beijer en zijn voormalige artiestennaam overgenomen zag worden door – oh ironie – een migratietool, heeft ooit mijn lijfgedicht “reflectie” op muziek gezet. Dat is leuk, want het gedicht is me dierbaar en zijn interpretatie is leuk en ik moet er ook wel om grinniken. Om meerdere redenen, bijvoorbeeld omdat Vincent me vertelde dat wanneer hij dit nummer speelde, zijn publiek opeens wél kon lachen, maar vooral omdat ik in mijn achterhoofd steeds maar het nummer hoor dat me inspireerde, want daar ligt Vincents bewerking een verdronken continent vandaan. Tja, de dingen die je niet durft te zeggen, uit angst om een gegeven paard tot rookvlees te verwerken…

Mijn inspiratie was natuurlijk “My daddy is a vampire” van de onvolprezen Meteors, de echte, niet de Nederlandse naamgenoten uit de late jaren 70 en vroege jaren 80. Zou er ergens iemand zijn die dit gedicht weer wat dichter naar zijn oorsprong kan en wil zingen?

reflectie

mijn zusje is een zombie
en haar ledematen zitten los
ze scheurt de harten uit passanten
en gooit de lijken in het bos

mijn moeder is een toverheks
ze legt een vloek op alles wat beweegt
ze kookt wat niemand wil ze vliegt heeft
zeven bezems en nog nooit iets aangeveegd

mijn vader is een vampier
en ligt soms weken in zijn kist
hij kijkt nooit in de spiegel
omdat hij zich daar node mist

ik houd licht en knoflook buiten
breng bloed en ogen maak de padden schoon
zet armen aan breng satan naar een boom
iedereen is gek en ik zo doodgewoon