Zeven weken bestralen, zeven weken Noordwest ziekenhuisgroep locatie Alkmaar afdeling Radiotherapie, dat klinkt best overzichtelijk. Is het niet. Ongeveer op de helft van de bestraling, voor sommigen iets eerder, begint een gigantische moeheid zich van de bestraalde meester te maken. Het is een soort van moeheid, waartegen je je niet kunt verzetten en die uiteindelijk resulteerde in na thuiskomst nog eens twee keer naar bed gaan. Op fora heb ik gelezen over mensen, die een jaar later nog bezig waren met aansterken van de bestraling. Die zijn dan wel een stuk ouder dan ik, maar het zegt iets over de kracht van de aanslag die er op je lichaam wordt gepleegd.
‘s Ochtends om half 8 met het busje opgehaald, meestal om 11 uur weer thuis, dan gelijk voor twee uur mijn bed in. Ik ken intussen alle chauffeurs en met de twee patiënten, die normaal gesproken in “mijn” busje zitten, is het nog best gezellig. De een heeft een hersentumor en is op middellange (1-2 jaar) termijn terminaal, de ander heeft nu voor de tweede keer borstkanker, uitzichten nog onduidelijk. Beiden zijn geopereerd en krijgen naast bestraling ook chemotherapie.
Ik begon mijn serie columns over Frits met de vaststelling dat ik er met “een beetje kanker” nog best genadig afkwam. Intussen heb ik geleerd dat “een beetje kanker” niet bestaat, dit is de zwaarste aanslag op mijn lichaam, die ik ooit heb meegemaakt. Hormonale therapie is uiteindelijk niet alleen een snoeiharde confrontatie met de grenzen van je uithoudingsvermogen, maar nog meer met de grenzen van je mannelijkheid, het raakt aan iets heel fundamenteels. Uiteindelijk mag iedereen wel vinden dat ik zonder testosteron veel liever, milder en geduldiger ben, maar ik mis bij mezelf ook een behoorlijke portie pit. Nog afgezien van de spieren die als loos vet naar beneden hangen en dat ik de neiging heb om seks waar te nemen als een abstract idee, dat af en toe de vleug van een ijle gedachte veroorzaakt, die dan weer verdwijnt in belangrijke overpeinzingen over de afwas en de boodschappen.
Over de vermoeidheid en kortademigheid kom je wel heen, maar je moet wel een paar ideeën over je oude kracht opzij zetten. Ik fiets bijna elke dag, op de hometrainer of buiten, maar waar ik vorig jaar rond deze tijd toeren van 40-80 kilometer fietste, kom ik nu niet veel verder dan een half uurtje peddelen in gezapig tempo. Het krachtverlies door de hormoontherapie is enorm en mijn explosiviteit is nul. Als je dat niet accepteert, heb je tijdens het sporten alleen nog maar de pest in en kom je helemaal niet verder.
Afijn, is er dan alleen wat om te klagen? Misschien klinkt dat nu zo, maar dat valt in de praktijk nogal mee. Ik heb een gunstige diagnose met prima vooruitzichten, als dat twee jaar hijgen, droge orgasmes en slappe biceps betekent, dan zij het zo. En ik heb er een onverwachte bonus bijgekregen: door de hormoontherapie is er heel wat lichaamsbeharing verdwenen, maar op mijn hoofd komt het er juist bij. Zo had ik een half jaar geleden nog een vrijwel volledig kale kruin en achterhoofd, intussen begint het weer steeds meer op een bescheiden volle kop met haar te lijken. Ik heb het vandaag voor het eerst sinds 2003 o.i.d. gekamd.
Het bracht me op de volgende vraag: als je mannen de keus geeft tussen een onbezwaard seksleven en een weelderige dos haar, wat zouden ze dan in hun ijdelheid kiezen? Ik vermoed dat helemaal niet zo weinig voor het haar zouden gaan. Ik hoef intussen nog maar twee dagen met het busje, dan mag ik twee weken uitslapen voor mijn lichaam begint te herstellen en ik langzaam aan serieus, actief aansterken kan denken. Stiekem zou ik heel graag in april weer gaan werken, want ik verveel me dood, maar ik ben bang dat het wel mei zal worden en dan nog maar mondjesmaat.
helena
Roop, wat je hier deelt met ons, de lezers, en vooral hóe je het deelt, dat vind ik bewonderenswaardig. Hoe je die moeilijke passage ziet, ervaart en beschrijft, zo helder zo zonder omhaal van verdoezelende woorden, zo zag ik het nog zelden iemand doen. Als je ‘t mij vraagt: de hormonen hebben niet veel vat op je hersenen, die functioneren nog steeds lekker mannelijk. [o jee, als ik nu maar niet seksistisch overkom ;)]
Dat je “een gunstige diagnose met prima vooruitzichten” hebt, dat is toch echt bemoedigend, daar kunnen we niet anders dan blij om zijn, wat niet wegneemt dat je d’r NU dag aan dag doorheen moet, maar elke dag is een dag voorwaarts, dus… ja, dus!
Hartelijkste groeten, zéker ook aan Karin!
roop
ha helena, ik weet niet of er een recept is voor dit soort situaties, ik doe ook maar wat, dat gaat me nu eenmaal het beste af. ik ben wel aanhanger van de theorie dat benoemen van het probleem al een stap richting oplossing is, maar dat vereist dan wel een zekere eerlijkheid. in de taxi kun je lekker foute grappen maken zonder dat er iemand gechoqueerd gaat zitten kijken en de afdeling radiotherapie is zo doordrongen van absolute normaliteit dat het er prettig vertoeven is. ik ben natuurlijk vanuit mezelf al een opgewekt typje, dat scheelt ook. met een depressieve persoonlijkheidsstructuur zou ik dit niet willen meemaken. ik heb gezien hoe mensen aan hun einde kunnen komen als ze alleen maar bang zijn, dat is niet waardig en op een zekere waardigheid stel ik wel prijs. nou ja, ik heb drie dagen als een idioot naar de spiegel met daarin mijn nieuwe haar zitten grijnzen. het is fijn om te horen dat de stukjes zo overkomen, omdat ik van tevoren wel wist dat als ik het zou opschrijven, dat het dan eerlijk en wars van zelfmedelijden zou moeten zijn. een zeker talent voor melodramatisch lijden heb ik natuurlijk wel, maar gedoseerd moet dat kunnen. ik vind het momenteel veel erger dat nu ook frank starik dood is, stadsdichter van amsterdam is blijkbaar een gevaarlijk beroep. afijn… dank je wel!