Je hebt geen autistische kat omdat je daarvoor kiest. Als zo veel blikopeners hebben ook wij langzaam moeten leren dat Jur anders was. Als kitten herken je een hoop dingen niet, dan ben je maar bezig met die schattigheid, maar achteraf begrijp je wel, waarom hij nooit met zijn broertjes en zusjes speelde. Jur gooide liever boeken uit de kast. Als eerste moest een bundel van Yeats er aan geloven, die heeft hij tot de laatste ezelsoor gesloopt. Tennison, daar kon hij ook al niet veel mee en bij Nel Benschop hebben we hem voor het eerst horen grommen. Als toegewijd verzorger roep je op zulke momenten dingen als “Jur, we hebben je dat heel erg verboden”, maar dat er eigenlijk toen al direct een wijkteam op had moeten worden gezet, daar denk je niet aan. Een aversie tegen Nel Benschop, daar hoor je mij bovendien niet over klagen.En omdat hij na de psychologische thrillers sowieso uit zichzelf is gestopt, leek er geen reden te zijn om daar lang over na te denken.
Intussen bleef Jur wel anders. Hij was niet vaak op het schooltje voor Bijzonder Achtergebleven Katten (“Het Bakje”) te vinden, maar spijbelen noemde hij geen spijbelen, dat was toegeven aan de behoefte om er niet te zijn en dat leek hem volstrekt legitiem, tenslotte had hij er nooit om gevraagd om er te zijn. Als hij er wel was, deed hij onduidelijke dingen met getallenreeksen, waar de meester ook niets van begreep en waar de andere katten bang van werden. We hebben veel op hem ingepraat, gevraagd hoe dat zonder diploma met zijn toekomst moest, maar hij antwoordde dan steevast dat hij mooi was en geen werk nodig had. Tot nog toe heeft hij daar gelijk in gekregen, dat moeten we toegeven. Wij zijn dan ook eerder geneigd om te geloven dat alles wat bij Jur op zwakbegaafdheid lijkt te duiden feitelijk onbegrepen uitingen van het tegendeel zijn.
Waar onze andere kat nog wel eens thuiskomt met een dode muis, verdoet Jur zijn tijd voor de tv en op sociale media. Dat is gevaarlijk, want hij is beïnvloedbaar. Foute vriendjes hebben hem al eens wijsgemaakt dat echte vrijheid pas mogelijk is als hij zijn blikopeners uit de weg zou ruimen. Het idee van een dubbele moord en de hele planning en uitvoering vond hij interessant, maar uiteindelijk zei het begrip vrijheid hem niets. Hij is. Nou en? Wij zijn. De wereld is. Nou en? In ieder geval houden wij zijn Facebook-account nauwlettend in de gaten en zijn smartphone mag hij alleen in ons bijzijn en met geverifieerde apps gebruiken.
Op medicatie doet hij het goed. Emotioneel valt er niet veel af te vlakken en slapen doet hij sowieso 22 uur per dag, dus met een een stuk of wat oxazepammetjes helpen wij hem, zijn natuurlijke ritme te behouden. Oxazepam voor je autistische kat wordt overigens door geen enkele zorgverzekeraar vergoed. Dat is een loodzware kostenpost naast de emotionele lasten waaronder de verzorgers van een autistische kat gebukt gaan.
Natuurlijk is ons leven niet alleen één groot weeklagen van mantelzorgers met een burn-out. Ook een kat met een hechtingsstoornis kan voor momenten van grote vreugde zorgen. Zoals toen hij voor het eerst een spelletje patience uitlegde, dat deed heel veel voor zijn zelfbewustzijn. Nou ja, in ieder geval tot het moment dt het concept van zelfbewustzijn hem weer ontglipte. Maar dat zijn wel de lichtpuntjes die je als verzorgen sterken in de wetenschap dat je het juiste doet, zonder liefde houd je dit niet vol.
helena
Ha, Jur! Wat is ie mooi! Ik zou hem niet durven hebben, ik zou bang zijn dat ik hem zou doodknuffelen. Zijn kopje, zijn oortjes… Ik ben ook ferm jaloers van hem: hij heeft een pels en ik niet. Ik moet kleren aan, kolere kleren, in laagjes nu het winter is, drie keer zoveel gedoe als in de zomer, dan moet ik tóch nog een jurk over mijn schouders trekken voor de zedigheid, en een slipje dragen plus een BorstenHouder voor de Schone Schijn, ja, met hoofdletters, omdat ik jaloers ben en lichtelijk boos daarbij. Zou de mens zichzelf verraden hebben tijdens zijn “evolutie”, zou hij moedwillig zichzelf hebben veroordeeld tot het afhankelijk zijn van allerlei prullaria, hulpmiddelen, bijhorigheden, accessoires en andere vervuilende rommel? Wie zal het zeggen? Awel, bij deze zeg ik het, nèm!
Jur, die is “heel” van nature. OK, hij is autistisch en hij mág! Zijn boeiende persoonlijkheid wordt onvoorwaardelijk aanvaard op Texel, hij mocht zelfs de zee zien naar ik ergens las. En toch en toch… hij streeft blijkbaar heimelijk naar een hoger “bewustzijn”… tja… maar hij slaapt veel en dat is goed. Misschien droomt hij dán van muizen, van toen hij Yeats en consorten nog niet had gelezen -al is Yeats heel bijzonder en lief naar ik alweer ergens las- van toen hij aan de geur van de nacht gewaar werd wanneer het april was, van toen hij… maar hij is nú, en mooi!
Trouwens, er wonen nóg boeiende schepseltjes op Texel. Maya bijvoorbeeld, de Maya-gedichten lees ik heel graag, stuk voor stuk. Terzijde, Roop, zouden die geen bundeltje waard zijn?
Grote groet aan de Texelse vrienden!
helena
roop
dat vindt hij zelf ook wel, dat hij zo mooi is, dus voor het gezonde evenwicht hebben wij het alleen maar over zijn lelijke dingen. haar is overigens een ernstig overschatte kwaliteit, het ziet er bij anderen altijd beter uit dan bij jezelf. ooit zei een ex-vriendin van me dat ze ervan baalde dat ons huis zo lelijk was vergeleken met de prachtige huizen om ons heen, terwijl ik bij mezelf dacht dat ik blij was dat ons uitzicht niet uit ons huis bestond. dat bewuste zijn moet je maar niet zo serieus nemen, meestal lift hij mee op trendy ideeën, zo heeft hij maandenlang alle licht verteerbare kost van emile ratelband tot zich genomen, maar dat was alleen omdat we hem na camus zijn zin niet gaven: we hadden geen zin om een zwarte coltrui voor hem te kopen allen maar omdat hij vond dat hij op een echte existentialist moest lijken.
die maya-gedichten zijn wel speciale kindjes van me, maar dat zijn eigenlijk al mijn gedichten: mijn serie over het veer, de hoofdzondes en de rampscenario’s liggen me net zo na aan het hart. waarbij ik me natuurlijk over de hoofdzondes niet meer druk hoef te maken, er is ook wel eens iets af. het is wel grappig dat je het suggereert, want in huize roop/beum wordt wel nagedacht over publicatie en ook karin suggereerde de maya-serie. mijn probleem is dat series nooit af zijn, je zou zomaar morgen een beter gedicht kunnen schrijven dan alles wat daarvoor was geschreven.
je hebt in ieder geval iets meegegeven om over na te denken. dank!