Over het herkennen van de autistische kat zal ik het een andere keer wel hebben, maar ik kan verklappen dat het niet eenvoudig is: of hij nu 20 uur per dag ligt te slapen, omdat hij een gewone kat is, of omdat hij een storing in het autistische spectrum heeft, daar ben je niet zomaar 1-2-3 achter. Het ligt toch vooral aan de manier waarop hij ligt, maar meer nog herken je het aan de resultaten op school, want die waren van het begin af aan ver onder de maat. Hoe het ook zij, wij hebben professionele hulp gezocht – en gevonden – en hebben onze eigen dagbesteding onbaatzuchtig in het teken van Jurs geluk gesteld. Dat betekent in de praktijk veganistische keuken en vooral filmplezier, waarvan de therapeutische waarde vaststaat.
Welke films dat moeten zijn, daar kun je alleen in een weerbarstige praktijk enige voeling voor ontwikkelen. Tom en Jerry bleek bijvoorbeeld een absolute no go, maar van de detectiveserie Shetland werd hij helemaal rustig en op Discovery Channel zingt hij soms mee met de walvissen. Heel Holland Bakt daarentegen ging weer niet, omdat hij te veel aanstoot nam aan André van Duin. Er zijn geen vaste regels voor wat hij wel en niet mag, zo dachten we hem een plezier te doen met Forrest Gump, om na afloop een fijn kringgesprek over herkenning te kunnen voeren, maar de radicale conservatief in Jur kon zich niet over de rol van Tom Hanks in Philadelhia heenzetten: “eens een homo, altijd een homo”, mauwde hij.
Zo worstelen wij ons door zijn en onze dagen, maar we willen er zijn voor anderen met een autistische kat en hopen dat zij kracht weten te putten uit onze aanpak van Jurs problemen. Onderstaand vindt de geïnteresseerde lezer daarom een typische dag uit het leven van Jurriaan Theodosius Swiffer, inclusief al zijn angsten en onzekerheden.
helena
Ach hoe mooi toch, die onvoorwaardelijke, liefdevolle inzet van jullie om voor Jur het leven met autisme enigszins draaglijk te maken. Een nobele, maar o zo moeilijke taak voorwaar. Alleen al dat hij nu niet meer naar McDonald’s durft… een stap achteruit, geen kip geen burger meer, zelfs geen stukje vis, hij weet niet wat hij mist, arm beest. Allemaal de schuld van de horrorclowns, én van Ronald met z’n mayopak en z’n ketchupmond. Je zal het maar hebben… Hoe dan ook, ik wens jullie veel sterkte in deze barre tijden waarin het meer angst regent dan lavend water.
Lieve groetjes voor jullie en een streeltje voor Jur, als ‘t hem past natuurlijk, als hij tot toenadering bereid is.
roop
tja, je hebt het beest toch, dan moet je er ook maar voor zorgen. al is het maar omdat hij anders ontzettend begint te blèren.