Wat deze fiets in ieder geval niet is: buitengewoon, spectaculair, kwalitatief eenmalig, licht. Het is een middenklasse bakbeest van 10,6 kg, opgebouwd op een Reynolds 501-frame (in plaats van de veel lichtere 531-buizen) met middenklasse onderdelen: Weinmann velgen en – remmen, Maillard naven en Sachs Huret 2×6 versnellingssysteem.
Voor de verwende fietsliefhebber is het eigenlijk allemaal net niet – tenslotte verwenden Campagnolo (Record) en Shimano (Dura Ace) de gebruiker al met 7 versnellingen en is het verzet van 52/42-14-24 puur recreatief – en voor de moderne racefietser is hij ook nog eens zeker 3 kilo te zwaar. Wat maakt deze fiets dan toch zo ontzettend leuk?
Het belangrijkst is wel dat dit exemplaar uit 1980 nog volledig intact is. Ik heb de zadelpen geruild voor een langere, het uitgewoonde witte stuurlint vervangen door een blauwe en er nieuwe banden met een blauw randje op gezet. Voor de rest staat hij er nog bij zoals hij 35 jaar geleden voor rond de 800 gulden uit de winkel kwam, dit vooral dankzij zijn eerste en vorige eigenaar, die er na een kilometer of 300 achter kwam dat de zitpositie op een racefiets, zelfs een puur recreatieve, toch iets meer vergt van de rug dan een omafiets.
Ook de oude componenten doen het nog prima, hij schakelt soepel, remt naar behoren en het frame zwabbert niet: vakmanschap in staal, lang voor alumium gangbaar werd en nog veel langer voor de eerste carbonfietsen het licht aan het eind van de productielijn zagen. Het resultaat daarvan is, zoals ik dat in alle eenvoud aan mijn technisch weinig onderlegde meisje pleeg uit te leggen: een goede fiets hoor je niet. Wat voor haar ook telt, is dat deze fiets is geboren getogen op Texel, want diep in haar hart is ze toch een beetje een eilandchauvinistje.
Een reactie achterlaten