![tumblr_oc3raaWsXA1vr7s77o1_1280[1]](http://roop.bplaced.net/wp-content/uploads/tumblr_oc3raaWsXA1vr7s77o1_12801.jpg)
Als de regerend eilanddichter Mare van der Mast oproept tot een feestelijke opening van het door haarzelf in het leven geroepen huisje van bezinning, dan geef je daaraan gehoor. En aldus geschiedde afgelopen zaterdag. Op een stil plekje in de Dennen is een hutje neergezet, waar men kan contempleren over zieke katten en wat er vanavond moet worden gegeten c.q. aangetrokken, over de invulling van de resterende twee dagen op Teksel, zoals oudere inboorlingen en de gemene Duitser de naam van het eiland plegen uit te spreken, en zelfs zou de weldadige rust stof voor gedichten kunnen opleveren.
Nou is die Texelse rust een relatief gegeven. Sinds ik hier woon, heb ik eerder de indruk, dat die rust iets is, waaraan een soort collectief geloof heerst. De werkelijkheid van verstopte fietspaden en toeristenvinex langs de duinen, van eindeloze files achter 20 km/u rijdende Duitsers en meer campings bij de boer dan er boeren zijn, wordt met die mantra van rust geen recht gedaan. Het Haagse Zuiderpark biedt op Texels drukste dagen een kalmer refugium. Iets van die enorme drukte zie je terug in de intussen al 15 volgeschreven gastenboeken van een huisje, dat theoretisch in het midden van nergens ligt. Ik ga dan ook niet uitleggen waar het ligt, een plaats van bezinning met wegwijzers ontaardt maar al te snel in verwijzingen bij de VVV, het oprichten van aanpalende overnachtingsmogelijkheden en de daaruit resulterende slapeloze duinkonijnen. Ik volsta met de verwijzing naar afslaan van de Rozendijk schuin tegenover De Worsteltent, de rest moet de zoeker naar bezinning maar op karma doen.
Terug naar zaterdag met Mare & man c.q. huttenbouwer, Karin Beumkes, Jaap & Roos Dros en ondergetekende als zijnde muziek en poëzie plus enige toeschouwers met het juiste bezinningskarma. Jaap & Roos Dros als altijd een plezier om naar te luisteren, het jazzy stemgeluid van Roos komt in de bijgaande video iets minder tot zijn recht dan zaterdag in het bos, maar The Island Song en de vertolking van Bloem door Jaap klonken als een klok. Als dat tenminste een toelaatbare manier is om de akoestiek van de Dennen te beschrijven.
Kleinschalige poëzie-iniatieven zijn misschien wel het leukste, als die juiste graad van intimiteit maar wordt bereikt. Ik heb bij de – voor Texelse verhoudingen – grootschalige evenementen Struun en Midzomerschans gestaan, maar eigenlijk is een middag in het gras met een paar gedichten en muziek het leukst. Als dank daarvoor een gedicht van Mare op deze plaats:
![tumblr_o5kuxuy9011vr7s77o1_1280[1]](http://roop.bplaced.net/wp-content/uploads/tumblr_o5kuxuy9011vr7s77o1_12801.jpg)
helena
Ach wat een lief ‘huisje van bezinning’! Het is amper meer dan schaduw, even buiten het groot licht gaan zitten om een ander licht te zien, een klein, gericht op zieke poezen om te beginnen en daarna misschien op de vergankelijkheid der dingen. En buiten zijn de mensen, buiten is muziek en poëzie, buiten is uniek dank zij het binnen, dank zij het huisje.
Genoten, Roop, bedankt!
roop
autisticat is echt erg ziek geweest, na een leverontsteking hebben we hem drie weken om het uur moeten dwangvoederen. twee dagen geleden zaten we hem nog bijna dood te verklaren, want het was nog steeds een treurig, incontinent gratenpakhuis, maar gisteren zat hij opeens op de schuur van de buren – zijn eigen huisje van bezinning – en vrat vijf blikjes van zijn stervensdure ziekenvoer. raar beest, maar we zijn blij dat hij er nog is.
helena
5, vijf blikjes leeg gevreten? Hij is genezen! Jullie hebben hem gered, “met geduld en boterhammen” zoals wij hier zeggen, wat betekent: met liefdevolle inzet, zachte dwang en andere lofwaardige middelen. ‘t Is jullie gelukt. Ik ben ook blij.
Grote groet uit Gent.
roop
nou, hij is er nog niet helemaal, want we moeten hem nog steeds een handje helpen met eten, want dat doet hij nog steeds niet helemaal uit zichzelf. maar we zijn niet meer bang dat hij ‘s ochtends dood op de keukentafel ligt, dat scheelt toch wel in de persoonlijke dagbeleving. katten zijn natuurlijk uit zichzelf al luie varkens, dus is het soms best moeilijk om te onderscheiden of hij lui is, omdat hij een kat is, of omdat hij op apegapen ligt. en je gaat hyperfocussen: ademt hij te snel? zo liggen zijn pootjes toch nooit? heeft hij zijn ogen altijd halopen? je wordt er soms gillend gek van. dank je voor je beterschapskaartje 🙂
Marc Tiefenthal
Je schrijft haast even goed proza als poëzie. Een eiland vol Duitse drukte. Duik je dan niet ergens even onder? Hutten bouwen op latere leeftijd, het geeft te denken. En inderdaad, beter verzwijg je waar het ligt
roop
als je hier woont is je huis je onderduikadres, tenzij je natuurlijk ook je eigen vier muren in dienst van het toerisme hebt gesteld.
hutten bouwen op latere leftijd wordt weer helemaal in, met dank aan de golf van survivalshows, die volwassen mannen terug naar de modder van hun jeugd hebben gebracht. vies zijn is het nieuwe jezelf zijn, ook stinken is een identiteit.