Bunny the Killer Thing (2015)

Lullige horror, daar zou je je van alles bij kunnen voorstellen, maar het meeste daarvan zou zich in metaforische sferen afspelen, een letterlijke interpretatie komt toch minder snel in je op. En: Finse humor, je mag me er midden in de nacht voor wakker maken, maar liever niet hiervoor.

Een Amerikaanse schrijver, op zoek naar inspiratie, die hij hoopt te kunnen putten uit Finlands eindeloze natuur, wordt direct bij aankomst genetisch gemanipuleerd en veranderd in een sprekend konijn met een killertampeloeris en knagende driften. Het beestje beweegt zich wat moeizaam en articuleert zich eenzijdig: luid “pussy” schreeuwend hinkelstrompelt hij door de Finse bossen, op zoek naar… Precies. Alles wat zich daarbij op zijn weg bevindt, wordt genadeloos omver gemaaid door zijn tot mythologische proporties gegroeide pik en zo wordt inspiratieloos maar in pompend ritme de ene na de andere geile Fin(se) tot bloedig vlees geswaffeld.

Je moet er wat voor achter de huig hebben en daarvoor zorgen de protagonisten in ruime mate, je kunt de film in ppm rekenen, promille per minuut.  Deze nuchtere kijker daarentegen waardeerde het paarse gevaar uitgesproken matig en bleef in zijn waardering ver verwijderd van de gemiddelde 4,5 waarop 662 kijkers op IMDB kwamen. Een 2, meer kan er bij mij niet af. En tenslotte: het ligt mij eigenlijk verre, ook maar één van de acteurs en actrices in deze film een extra vermelding te geven, laat staan aan te bevelen, maar één deelnemer aan dit festival van dronken humor, waarbij New Kids Turbo een intellectueel discours lijkt, wil k ik er toch even uitlichten: Roope Olenius, hij speelde Jari, helaas heb ik geen idee meer wie dat in de film was. Daar gaat het dan ook niet om, want Roope jongen, met zo’n naam moet je toch beter kunnen? Kom op, man!