Enige jaren geleden had ik deze hybride Cannondale, oorspronkelijk gedacht als reisfiets, al omgebouwd tot racefiets, maar het resultaat stelde me nooit helemaal tevreden. Intussen heb ik er een paar dingen aan veranderd, met als resultaat een prettige racefiets, die dankzij zijn hybride afstamming lekker rustig rijgedrag vertoont. Saarom eerst een woordje over die afkomst.
Tot aan het punt van samenkomen van achtervork en -brug is de geometrie van dit frame exact hetzelfde als die van de racefiets uit de 500-serie: de R500. Aan de achtervork is echter nog een verlenging gelast, dat heeft me al een paar keer van fietsenmakers de vraag opgeleverd of ik het frame zelf heb gelast. Dat is ook niet zo mooi afgewerkt als de rest van het frame, dus dat valt kenners onmiddellijk op. Voor de normale maatstaven van Cannondale is het een beetje een beunjob. Het meest in het oog springende verschil met de R500 voor leken is dat er vanwege die verlenging als rem achter alleen cantilever of V-brake kan worden gebruikt. Ik heb gekozen voor XT-cantilever uit ca. 1995, die is lichter en een ode aan de tijd van productie. Oorspronkelijk zat er ook een vork op met een wat langere reach en lowrider-bevestiging, ik heb er weer een racevork opgezet. De fiets was opgebouwd als randonneur (reisfiets met racestuur, vereenvoudigd gezegd) en dan is die extra lengte prettig voor een rustig rijgedrag met minder nervositeit.
Doel van mijn project echter was het bouwen van een lichte, aluminium racefiets. Qua onderdelen is het een beetje Frankenstein, maar het resultaat overtuigt: Shimano 105 2×10 versnellingsapparaat (de uitvoering met carbon remgrepen) Shimano 105 voorderailleur, Shimano Ultegra achterderailleur, wielset Rose RS 1400 (1420 gram), voorrem Shimano Ultegra, Crankset Simano 105 met Ultegra kettingbladen (53/39) en een 11-28 cassette, carbon zadelpen, Flite zadel (carbon/titanium), stuur Ritchey, alumium voorvork en Continental banden. Daarbij voor het eerst in mijn fietsgeschiedenis systeempedalen: Time Xpresso 7. En wat blijft er dan onder de streep over? Een fiets van 7,9 kilo, met nog behoorlijk wat ruimte richting de zeven kilo.
Waar ik voor de toekomst bij deze fiets nog op hoop? Dat ik ten eerste nog een carbon voorvork kan vinden en dat ik ten tweede ergens een Dura Ace 2×11 mechanische schakelverstellers weet uit te graven. Nu er zoveel mensen elektrisch gaan schakelen zit die kans erin, met een beetje geduld dan. Die voorvork gaat een stuk moeilijker worden, 1 inch carbon voorvorken (non-tapered) zijn helaas bijna niet meer te vinden.
Foto’s volgen
