Het is op deze plaats enige tijd rustig geweest rondom onze in zichzelf gekeerde zorgontvanger. Dat wil niet zeggen dat er niets is gebeurd, meer dat er geen tijd is geweest om onze belevenissen te delen, tenslotte moeten we ook nog ademen. Er waren kwesties rond school en er waren medicatie- en therapeutische issues. Vooral met medicinale complicaties hebben we ernstig geworsteld, de risperdal veroorzaakte dwangstoornissen, die we alleen met enorme doses neuroleptica de baas konden. Eerst waren we blij dat hij elke dag wilde afwassen, iemand moet het tenslotte doen en hij woont hier net zo goed, maar toen daar ook het om de vier uur stofzuigen bijkwam en later het met dunne bleek nabehandelen van reeds gereinigde oppervlakten en wij werden gedwongen om de hele winter alle ramen open te laten, omdat we anders maar in nare statistieken terecht zouden komen, was het genoeg: met één handtekening veroordeelde zijn psychiater hem tot een radicale dosis spierverslappers.
Weet zo’n kat veel dat hij niet meer kon lopen, er moest worden afgewassen en schoongemaakt! Zodoende hebben wij hem een keer slapend in het afwaswater aangetroffen en werd hij met een zekere regelmaat onwel boven zijn flesje bleekwater, het was een onhoudbare toestand, die, als we hem al naar school kregen, naadloos aansloot bij de taferelen die hij in zijn klaslokaal op het schooltje voor Bijzonder Achtergebleven Katten veroorzaakte, daarmee niet alleen het evangelische echtpaar, dat dit liefdeswerk met de onderkant van de Texelse samenleving zo zelfloos blijft doen, tot aan de randen van de waanzin drijvend, maar het had ook geen positieve invloed op de andere domme poezen. Makkelijk te beïnvloeden als ze zijn schoot de kleine criminaliteit en verslavingsproblematiek de bekroonde lucht in op dit verder zo lieflijke eiland. Gelukkig is er Texels belang, de partij die zich zo belangeloos inzet tegen hutjes van bezinning en voor preventief fouilleren, en na wat gemor in de gemeenteraad werd met wat gerichte telefoontjes naar de juiste achterkamers fluks het hele Bakje op oxazepam gezet.
Al met al waren het drukke, maar waardevolle maanden, waarin we weer veel hebben bijgeleerd over de gruwelijke dieptes van deze afgrijselijke ziekte, die zoveel huisdieren in ons mooie land in zijn ijzeren greep houdt. Want we staan niet alleen! Hartverwarmend waren de vele reacties uit de hele wereld, die ons zorgcomplexje aan de wei bereikten. Medeleven, herkenning, likes, duimpjes, kaarten voor Jur, maar ook voor ons, er spoelde oxazepam in een fles uit Engeland aan, met daarbij een briefje “Hi Jur, I hope you are quiet now”, maar daarover gaan we het allemaal een volgende keer hebben, eerst willen we alle lieve volgers van dit lijdensblog verzekeren dat we er nog zijn. Nu gaan we even Jurs pootjes uit de war halen, ze raken op zijn spierverslappers nogal eens in de klit en dan is vier toch best een hele hoop.
helena
Ach wat een toestanden alweer ten huize R&K. Jur! En dat hij in slaap gevallen is in het afwaswater, ik ben er dagenlang van overhoop geweest, vandaar mijn ietwat late blijk van medeleven. Ik zie het allemaal voor mijn gesloten ogen: hij wilde per se dat laatste theelepeltje opvissen want hij telde er vier bij de vuile vaat en er lagen er maar drie in het afdruiprek. Hij was óp, hij zeeg langzaam terneder, zijn kinnetje nog net op de rand van de gootsteen, al is dat nu wellicht de goot-inox, zijn kopje nog net niet in dat vieze water, en gelukkig! een geluk van god, aan de andere kant bleef zijn staart ook gespaard, zijn unieke Swiffer-plumeau, zijn trots, zijn alles, die hing nu totaal buiten westen over de rand van die vermaledijde afwasbak languit te hangen voor het kastje met de poetsmiddelen. Schluss, einde verhaal.
Einde verhaal? Vergeet het! Voor jullie waren de problemen nu pas begonnen! Hij moest ontvet worden, droog-geblazen, en getroost met een, zij het medicinaal, genotsmiddeltje. Voor even, vermoed ik, want zo aan zijn rode ogen te zien staat die jongen vanbinnen in brand, ” the fire inside…” vermoed ik. Ik zou zeggen: maak er het beste van tot pakweg April volgend jaar, want naar ik las in een gerenommeerd wetenschappelijk tijdschrift, of… euh… het kan ook op een blaadje van mijn scheurkalender geweest zijn: “In April gaan de katjes op den dril”.
Roop en Karin, nog een heerlijke nazomer gewenst! En voor Jur, ons aller lieveling… stuur die pennentrekkende psy de boot op!
roop
sacramenten… mijn eerste reactie verdween in het nirvana van een haperend internet en daarna ban ik je – ik moet het knarsetandend toegeven – vergeten, ik hoop dat je me kunt vergeven. dat vind ik des te vervelender omdat jur er weliswaar niet om kon lachen, maar karin en ik des te harder. wij hebben dat ook wel nodig, wat dat betreft is de autist ruimschoots in het voordeel. afijn, een paar zeer gemeende excuses van mijn kant, nog helemaal afgezien van de jou toestaande dank voor het veroorzaakte gegrinnik en geschater.
helena
Maar natúúrlijk kan ik je vergeven, Roop! Mocht vergeten al een misdrijf zijn, dan nog zou ik – als was ik een volleerd strafpleiter – zwaar-verzachtende omstandigheden aandragen, zodat je, mede door je goudeerlijke biecht, zelfs als een held en op handen gedragen de zaal zou verlaten.
En wat zijn dan die omstandigheden? Ha! Het feit dat je slachtoffer was geworden van de meest gemene verdwijntruc aller verdwijntrucs: jouw tekst die genadeloos verdween in een van de zwarte gaten van het internet! Vurig zou mijn pleidooi zijn, want ik ben voorwaar ervaren ervaringsdeskundige, ‘t is maar dat je’ t weet! En dat je daarna toch nog de draad hebt opgenomen, die waaraan de muis hangt, de muis die misschien – maar laten we dat in het midden houden- misschien mede in het verdwijncomplot zat… dat je die terug hebt opgenomen om alsnog te reageren, awel, chapeau! Zelfs ik, als ervaren ervaringsdeskundige, heb deze euvele moed maar héél zelden kunnen opbrengen.
Grote groet!
roop
mijn muis is draadloos, dat vereenvoudigt het oppakken enigszins. jur daarentegen heeft ze liever met draad, want anders lopen ze zo snel. gek eigenlijk dat na twintig jaar internet teksten nog steeds in het digitale niets, waar niet eens captain kirk doorheen komt, verdwijnen. het blijft net zo frustrerend, weg zijn de gelikte formuleringen, de gebouwen uit hoofd- en bijzinnnen, trots glimmend in hun interpunctie, die gouden humor, waarom je tijdens het schrijkven zelf nog het hardste zat te lachen, die subtiel ingeweven fijnheden… kortom, alles wat mij zo lezenswaardig maakt 🙂
de kleine dosius had gisteren ernstige problemen met een hond op bezoek en heeft de hele nacht geweigerd om nog naar binnen te komen, want de woonkamer stonk te veel naar hond. bovendien leek hij ons persoonlijk kwalijk te nemen dat dat hondenbeest al zijn bakjes zorgvuldig had leeggelebberd. alsof hij zich ooit zou verlagen tot bonzo, honden hebben gewoon geen klasse.
gek is dat, je kunt je hele leven lang niets zijn geweest en opeens, zonder ooit iets anders te hebben gedaan dan ademhalen, ben je toch ervaringsdeskundige of zelfs oral witness. er is nog hoop voor me.
groeten! en die natuurlijk ook van karin.