de geest van oude bob
zit verankerd in dit huis
we hebben hem gemeten
daar waar hij werd gekweld
bob is een elektrisch veld
van laagfrequente deeltjes
hij slaat uit en waart
door de mist van dingen
die blijven na het gaan
soms smeekt hij in tongen
om het einde van de tijd
hij is maar wil niet zijn
en is door niets bezeten
bob moet verder in de ruis
helena
Oeioeioei aiaiai Roop, dat is wel een vreselijk triest rampscenario! Het leidt de beluste lezer regelrecht naar de hel. Wat een droefenis toch, vooral omwille van de katten en nog meer van de fietsen al brengen die misschien nog iets op, maar wat is een mens met het slijk der aarde en verder helemaal niets ‘onder de maan’. Er is zelfs geen sprake meer van de zon, stel je voor, daaronder is er tenminste iets als méér.
Maar goed, genoeg gejeremieerd: ik beluisterde per toeval nét voor ik dit hier las een man die enkel begeleid door schaarse noten op zijn gitaar een lied zong over een vrouw, “Ik denk/dacht? aan een vrouw” of zo, ik ben zijn naam vergeten, ik heb hem eigenlijk niet gezien, die naam, maar hij is wel bekend, een bekende naam. Zo had ik nog een deuntje in mijn hoofd toen ik kennis nam van bovenstaand scenario, ik vraag mij dan ook af Roop, kun jij zingen? Dit wil gezongen worden als je ‘t mij vraagt, door iemand met een baard van zo’n week of vier en met een gitaar waarop slechts twee diepdonkere snaren, de ene een beetje donkerder dan de andere en onder een nachtelijke wolkenhemel of een bleek straatlicht en op blinkende kasseien waartussen plassen, ja! en die vormen dan nieuwe vlekken hé? maar nee, dat zou afbreuk doen aan het vreselijk scenario, dat zou een happy end aankondigen, niet dus.
Sterk spooksel, graag gelezen!
roop
ha helena, je uitleven is alles, waarachtig lijden vereist inzet en genade is voor watjes. of ik kan zingen, daar zijn de meningen over verdeeld. wat voor de ene een goede stem is, ziet een ander als hoofdoorzaak voor onvruchtbare parkieten. ik weet wel dat ik geen wijs kan houden en dat ik altijd de toonhoogte verkeerd inschat 🙂 ik zie nooit een melodie bij mijn gedichten, zelfs niet als ik wel vind dat ze melodieus zijn, en de enige keer dat iemand een gedicht van mij op muziek zette, kwam het verkeerde genre uit de bus rollen. ik zie de door jou geschilderde zanger overigens wel voor me, hij heet waarschijnlijk jürgen en speelt op een grieks strand let it be voor meisjes, die drie weken de tijd hebben om te geloven dat ze iemand anders zijn, voor ze weer de lopende band van het administratief medewerken op moeten.
ik hoop niet dat ik mijn fietsen ooit zal moeten verkopen, er zit een goede kans in dat ze minder opleveren dan ze hebben gekost. bij jur is het een beetje een vraag of we hem via marktplaats verkopen of dat we hem in 4 etappes aan spiesjes rijgen, van paka valt alleen een heel dun soepje te trekken.
dank je wel! en wat fijn dat je de per ongeluk opeens noodzakelijke nieuwe site hebt gevonden zonder dat ik je hoefde te waarschuwen.