Het vaststellen van het gebruikte frame is bij Gazelle nog een hele kunst. Veel mogelijkheden aan het frame waren namelijk optioneel. Zo heb je het frame met en zonder aangesoldeerde remoogjes op de bovenbuis, kunnen voor- en achtervork wel of niet zijn verchroomd, kunnen er wel of niet bevestigingen voor bidons zijn aangebracht, kan er wel of niet een Reynolds 531-sticker op de vork zijn aangebracht en kan het typerende “Gazelle mannetje” ontbreken, zoals bij mij het geval is.
Het kan zelfs gebeuren dat jouw gazelle in geen enkele – nog bekende – folder voorkomt, zoals bij mijn fiets het geval is. Het bouwjaar was met behulp van deze site een koud kunstje, voor de rest kreeg ik vriendelijk hulp van Gazelle zelf. Bij gazelle zijn ze goed voor mensen, die gevoelig zijn voor de geschiedenis van hun fiets, ze voelen goed aan dat de binding van klanten met hun merk iets waardevols is. Ze wist me onder andere te vertellen dat mijn frame is geproduceerd in 1978 of 1979 en als restpartij in 1981 is hergebruikt.
De Champion Mondial uit deze folder werd geleverd met de onderdelen, waarmee ook mijn fiets oorspronkelijk was uitgerust: een a-frame met Sugino crankset en Suntour derailleurs. Hij rolde de fabriek uit met een gewicht van 10 kg rond. Het was niet de absolute topklasse van Gazelle, dat waren de 753-frames met Campagnolo Record, die 8,6 kg op de weegschaal brachten. Dit jaar (2016) hoop ik ongeveer 4 ons onder dat gewicht te gaan zitten. Met modernere onderdelen is het gewicht nu teruggebracht naar 9,5 kg, maar dat is niet meer dan het begin van een project dat nog jaren kan duren.
De oorspronkelijke remmen (Weinmann 605) hebben na nieuw polijsten de verbouwing overleefd, ze zijn niet alleen charmant, maar ze remmen heel behoorlijk en zijn akelig licht, namelijk 120 gram incl. remblokjes. Wil je moderne remmen met een vergelijkbaar gewicht hebben, dan heb je het over een prijsklasse van tussen de 3 en 400 euro. Verder is de crankset vervangen door een aangepaste Shimano crankset (Deore). De crankset is slanker gevijld en eveneens opnieuw gepolijst, net als alle andere aluminium onderdelen. ‘t Mot wel een beetje knap zijn, zoals ze hier op het eiland plegen te zeggen. De aandrijving is veranderd in 2 x 8 versnellingen compact drive (voor 44/32, achter 11-21) met een Suntour GPX derailleur als klassieke touch.
Uiteindelijk stond er na twee maanden verbouwen een heel prettige fiets, waar ik regelmatig op wordt aangesproken door fietsers in alle leeftijdklassen. Wel moet ik iedereen waarschuwen, die zelf een dergelijke verbouwing van plan is: de inbouwbreedte voor de achternaaf bedraagt maar luttele klassieke 124 mm, terwijl moderne naven 130 mm inbouwbreedte vereisen. Verbreden is op zich geen kunst, maar om de fiets weer juist te laten sporen was een hele toer. Wie aan zoiets wil beginnen, kan er maar dus beter voor zorgen dat hij een fietsenmaker, die plezier beleeft aan dergelijke verbouwingen, achter de hand heeft.
Een reactie achterlaten