Soms lopen dingen raar. Mijn Cadex cfm2 bleek ongeneeslijk ziek te zijn. Het zou op korte termijn geen probleem zijn geweest, maar op middellange termijn was het terminaal. Toen ik hem uit elkaar haalde voor een grote beurt bleek de trapas vast te zitten. Niet zomaar een beetje vast, maar drie fietsenmakers en ondergetekende hebben er hun denkbeeldige tanden op uitgebroken: pneumatisch, hefboomverlengingen tot 2 meter, hitte en zelfs spontane bekeringen kwamen eraan te pas, maar het kreng zat muurvast. Een incourante maat ook nog (132 mm) en zodoende heb ik uiteindelijk de fiets niet meer opgebouwd. Ik heb kruipolie in het frame gespoten en controleer om de drie maanden of er al beweging in zit, tot nog toe (3x checken) zonder enig resultaat.
In het bestralingsbusje leerde ik Joost kennen. Joost was een anarchistische metaalbewerker, Amsterdammer van origine en antiautoritair by nature, en bleek net zo gek van fietsen als ik. Toen we daarover aan de praat raakten, zei hij me dat hij precies zo’n frame had hangen en er niets mee deed en er gezien zijn vooruitzichten ook niets meer mee ging doen. Zodoende kwam ik uiteindelijk toch nog aan mijn zo gewenste Cadex, precies dezelfde maat, maar zonder die kleur van uiterst ongezonde pis.
De Cadex-serie van Giant bestond uit een racefiets (cfr1-4) en een mountainbike cfm1-4). Alle modellen hadden hetzelfde, bij de geboorte in 1987 al tot uitsterven verdoemde, frame. M.i. een stevige miskleun in de fietsgeschiedenis, maar het zijn intussen wel redelijk geliefde en waardevaste klassiekers met uitstekende rijkwaliteiten
Voor mij persoonlijk telt dat ik ooit een Mountain Goat Whiskeytown Racer had, die in 1996 in Wenen werd gestolen. Het was de diefstal, waar ik nooit helemaal overheen ben gekomen, want dat was toendertijd mijn droomfiets. Na een week chagrijnen zei mijn toenmalige vriendin dat ik moest stoppen met janken over een stuk oud ijzer, daarna is het tussen ons nooit meer helemaal goed gekomen. De Cadex cfm heeft exact dezelfde geometrie én een monostay en mijn geluk is nu eindelijk weer volledig.
Joost is een paar maanden geleden gestorven. We hadden geen contact meer, want tumoren zijn een wankele basis voor vriendschappen, maar In de week dat hij stierf begon de fiets opeens gek te lopen. Er zat door onbekende redenen opeens een lange scheur in een buitenband. Rationeel klopt er niks van, maar ik geloof dat fietsen een ziel hebben en vanaf het moment dat dat gebeurde dacht ik direct dat Joost was gestorven, wat twee dagen later door een rouwadvertentie werd bevestigd.
Het probleem van een terminale fiets, opgelost door een terminale patiënt. Dank je wel, Joost. Wat je achterlaat is wat je bent, ik heb er wat moois van gemaakt.
Frame: Cadex cfm3 (1992), 51cm, in aluminium moffen gestoken carbonbuizen met monostay. 
Wielset: Mavic 717 velgen, naven Deore XT 2012
Banden: Schwalbe Racing Ralph vouwbanden 26×2.5
Versnelling: 3×9, a: Sram x9 (11-28) v: Deore DX
Remmen: Shimano Deore XT cantilever
Crankset: noname alumium, kettingbladen 32/44, eigenhandig lichter gevijld van 900 naar 750 gr. Een klus voor lange winters met een meditatieve inslag, anderen noemen het ook wel cabin fever. 
Zadel: Selle Italia SLR Nubuk
Gewicht: 10,1 kg
Marc Tiefenthal
Ja, zeg, zo’n zadel dus. Maar wat een fiets. En dat verhaal. Bij de weg, ik zal eens proberen dit artikel op het smoelenboek te linken.
roop
een schoonheid is het. dat zadel heb ik mezelf een paar jaar geleden gegund, zeg maar als stropdasje. het zit nog lekker ook 🙂 maar je hebt al gemerkt dat je deze site niet kunt verlinken op facebook? nou ja, verlinken wel, alleen verlinken niet.