Ja ja, als de Stones naar Texel komen… 23 September was het zover, een speciale filmavond in de Cinema Texel van het historische concert van The Rolling Stones in Havana, daar wilde middelbaar Texel de prostaatklachten wel even voor opzij zetten. We weten het, we moeten blij zijn dat er in zo’n kleine gemeente überhaupt een bioscoop is, maar…
…we gingen naar The Stones en niet naar de uitvoering voor slechthorenden van Driving Miss Daisy. Helaas was de eigenaar zelf blijkbaar nog nooit bij een concert geweest, dus het publiek moest na 20 minuten vragen of het misschien wat harder mocht. Daar werd calvinistisch gehoor aan gegeven, een benepen draaitje aan de volumeknop zorgde ervoor dat je weliswaar niet meer fluisterend werd verstaan door de bezoekers van drie rijen verderop, maar als je per ongeluk iets te hard zou praten, zou je je nog altijd een ongeluk schrikken van de draagwijdte van je stem. Een grappig detail is dat ik voor de film de hoop had uitgesproken dat het geluid net zo goed als thuis zou zijn. Dat had ik misschien niet moeten zeggen.
Misschien lag het ook wel aan de klachten die er dit jaar waren geweest over een evenement in De Koog, waarvan je vanwege de verkeerde wind in Den Burg had mee kunnen genieten. Veel ingezonden brieven in de plaatselijke schoolkrant dat het allemaal een schande was, komisch genoeg van mensen uit dezelfde leeftijdsklasse, die gisteravond collectief wilden dat het wat harder ging, maar de eigenaar van de – volledig geïsoleerde – bioscoop was misschien bang voor klachten uit Oudeschild.
Dan het concert zelf. Eigenlijk ben ik gestopt met naar The Stones luisteren na Black and Blue, omdat ik het steeds commerciëler vond worden, een gemakzuchtig freewheelen op hits van vroeger en het vergeten van de wortels in de rhythm and blues, dus ik had me ingesteld op een avondje Waldorf en Statleren. Dat viel mee, ze speelden hun greatest hits met overtuiging en zonder daarbij volslagen belachelijk te worden. 
Dat is op zich al een hele prestatie voor een band die al 50 jaar meedraait, de meeste generatiegenoten zijn karikaturen geworden. The Stones zijn wel karikaturen, maar op een andere manier: zou je de huidige Stones in Alkmaar op straat tegenkomen, dan zou je vermoeden dat er ergens een opvang aan de bezuinigingen ten prooi is gevallen.
Misschien lag de samenstelling van de set ook wel aan de plaats van het concert en gingen ze er vanuit dat de 50 jaar van enige vorm van rock ‘n roll verstoken gebleven Cubanen sowieso waren hangen bij Sympathy for the Devil, maar na afloop raakte ik het gevoel niet kwijt dat als ik in 1984 een best off had gekocht, die plaat er niet veel anders uit zou hebben gezien dan hun setlist voor Havana 2016. Maar ze speelden het lekker en wij houden van Charlie, Mick, Keith en Ron. Toch wel. En het blijft indrukwekkend om te zien hoe deze popmastodonten het klaar blijven spelen om vijfhonderdduizend toeschouwers in de leeftijd tussen 15 en 70 op de been te brengen. Ik zie het bij de reünie van The Spice Girls niet gebeuren. Voor de liefhebbers hier een deel van het concert op Youtube, in slechte geluidskwaliteit, maar het gaat om the vibes man.
Een reactie achterlaten