Op 4 mei zijn we voor de eerste controle zes weken na de bestraling naar de radioloog geweest. We mogen stellen dat de vrije radicalen ijverig aan het werk zijn geweest, want zowel mijn nieuwe P.S.A.-waarde als de tumoractiviteit bedroegen 0,0. Daar kan die Van Hanegem nog een puntje aan zuigen. Daar was de radioloog overigens niet blij, met het juichverhaal dat het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis Van Hanegem op de mouw had gespeld, hij had er veel onnodige vragen over gekregen.
Tja. Dat was het dus even. Na een half jaar ziek te zijn geweest blijft me even alleen het aansterken. In het kader daarvan zijn mijn meisje en ik van de week voor het eerst gaan zwemmen, baantjes trekken in de Molenkoog tijdens het uurtje voor de badmutsdino’s, en ik ben prompt verkouden geworden. Ik zit me nu te wentelen in zelfmedelijden en lijd vol overgave alle doden die ik het afgelopen half jaar niet ben gestorven. Het is bevrijdend om je bij je ziekte even los te maken van het positiviteitsgebod, want op kanker mag dat een heilzame invloed hebben, bij een verkoudheid met ellendige holtes heb je er niks aan en dus hoeft het ook helemaal niet. “Ik weet niet of ik nog leef als jij opstaat, lief”, het is heerlijk om dat soort zinnen los te kunnen laten zonder dat iemand je streng aan gaat kijken.
Het was een rare reis, alles bij elkaar. In het begin had ik het er moeilijk mee dat ik eigenlijk nergens last van had gehad, maar intussen heb ik ten eerste al van zoveel dingen last gehad, dat ik me nu zelfs van het genezen beter ga voelen, en ten tweede heb ik al tijdens de behandeling het gevoel gehad, dat als dit alles achter de rug is, ik me wel eens beter dan ooit tevoren zou kunnen gaan voelen en heel langzaam begint dat gevoel werkelijkheid te worden.
Ik ben 6 kilo aangekomen, ik heb mijn haar in ieder geval voorlopig terug en ik ben niet meer pissig over het gezeik met plasproblemen, want die bestaan ook al niet meer. Ik zal nog anderhalf jaar merkbaar zwakker blijven en snel last blijven houden van kortademigheid, maar dat lijkt me erg overkomelijk. Reïntegreren op mijn werk zal moeilijker worden, ik raak het gevoel niet kwijt dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn, maar… het is sowieso nooit hetzelfde geweest.
Tenslotte: 17 mei gaan Karin en ik trouwen. We hebben in ruim 9 jaar zoveel samen meegemaakt, dat er wel een kroontje op mocht.
Amanda Malinka
Ach met even uit het beeld verdwenen, lees ik dit nu… sterkte… en trouwen, dat is dan wel weer mooi… negen jaar klinkt als een heel leven… gefeliciteerd samen…
roop
negen jaar is hier drie levens 🙂 en de tumor is al door de vrije radicalen afgevoerd, maar… dank je wel! leuk dat je weer eens door deze streken wandelt.
helena
Morgen is het jullie dag, Roop en Karin! De vlier bloeit en toen ik het zag dacht ik aan een versregel uit een gedicht van jou, Karin, die ging zo: “de vlier draagt duizend kruisjes bij”. Ik zag ze, hagelblank zijn ze, ik maakte er in gedachten duizend zegeningen van, duizend momenten van diep geluk, duizend dingen om nog te doen, duizend glanzende vruchtjes te plukken, een leven lang nog. Morgen zullen ze het weten, hemel en aarde zal het weten, jullie willen wij zijn in goede en kwade dagen. Zo mooi is dat, zo hoopvol.
Van harte,
helena op 16 mei 2018
roop
en onze dag is het geworden! we kwamen terecht in een wekenlang durende milde euforie, waarbij zelfs een scepticus als mij is bewezen, dat je wel ja kunt doen, maar dat het toch een verschil is of je ja hebt gezegd. dat had ik niet gedacht. we waren eigenlijk net aan de zeven vette jaren begonnen, toen frits wat roet in het eten gooide. maar goed, frits is uitgeplast en de warmte van de afgelopen tijd van vrienden, kennissen, collega’s en elkaar is gewoon blijven hangen. dank je wel!
jacob
Wat een goed nieuws én wat een leuk nieuws, hoewel beide voor jullie oud nieuws is. En ook weer niet.
Het gaat me natuurlijk niets aan, maar ik sta erop jou en jullie vanaf de zijlijn alle goeds toe te wensen de komende 27 jaar, want dat zijn dan weer 3 levens volgens buitentexelse rekenwijze (gezien mijn voorliefde voor symmetrisch rechtvaardig rekenen).
Vrije radicalen heb ik trouwens altijd al een mooi woord gevonden. Dat stoere optimisme.
roop
mij herinnerden ze altijd aan che guevara, maar “stoer optimisme” valt natuurlijk ook enigszins in die hoek. uiteindelijk plas je ze samen met je moeilijke cellen uit, dat is dan weer wat minder romantisch en valt misschien meer onder *a*symmetrische rechtvaardigheid. heel erg bedankt, mede namens mijn pas sinds 2009 enigszins gesocialiseerde en gekerstende mei… vrouw!
Hans puttenstein
👍👍😎
roop
!
ps ik had geen e-mailadres van je, maar ik heb een paar jaar geleden de laatste van mijn zeven hoofdzonden uit mijn lendenen geperst, de nijd. het geheel overzichtelijk bijeen gebracht in het hoofdstukje 7 zonden.