Een leuk interview met Anja Roubos van het Noordhollands Dagblad in PDF-formaat over een aan de weg timmerende eilanddichter. Moeilijkheden met de weergave? Download de gratis en advertentievrije Adobe Reader hier.
van losse letters en dito schroeven
helena
Ha roop! Met veel plezier heb ik al dit blije nieuws gelezen. Proficiat met je mooie plek bij de stadsdichters, en vooral met je tweede ambtstermijn als eilanddichter. Ik mag dan wel geen Tesselaar zijn, ik snuif toch graag – naast zoute zeelucht – jouw minder- tot ongezouten maar wel zo appetijtelijke gedichten op over de eilanders en hun perikelen. Kijk, je hebt bijvoorbeeld het gedicht over de generatie smart:
“waardig vergrijzen met 4g
wifi apps en usb”
dat is toch om in te kaderen binnen de context, als remedie tegen de smart van de smart 😉
Ik ben die generatie al voorbij denk ik, ik héb geen smart (phone, bedoel ik). Maar meer en meer wordt zo’n dingetje noodzakelijk. “Download onze app” “Scan onze QR Code” en dergelijke oproepen springen ons aan alle kanten in de ogen. We móeten op den duur willens nillens aan de smart! Wat een ellende! Het mensdier wordt meer en meer afhankelijk van accessoires, een soort prothesen waarvan hij de noodzaak zelf schept, om dan met gepaste trots de problemen die er uit voortkomen te kunnen oplossen… met een een reeks nieuwe prothesen.
Maar eigenlijk… stel dat ik hier nu geen schootrekenaartje had, ik zou je dit alles niet zo snel kunnen laten lezen, en snel móet dezer dagen, dat valt niet meer te loochenen.
Tja… dan tóch maar aan de smart en consorten???
roop
dat is de moetsmart, waarbij allerlei overheidsinstanties, ziektekostenverzekeraars en energieaanbieders je hun app proberen aan te draaien alsof je de hele dag niks ander doet dan ziektekosten regelen en de thermostaat aanzetten. zonder smartphone zou ik niet eens mijn bankrekening meer kunnen beheren, dat irriteert me behoorlijk. dit gaat meer over de opa-en-oma-leven-ook-nog-smart, over delen als bewijs van een hartslag en de noodzaak van steeds meer oplaadapparaten. vorige week waren we even weg van het eiland en we gebruikten de navigatie. zo’n navigatie klinkt heel smart, maar in werkelijkheid weten mensen niet meer waar ze zijn, ze kunnen dan niet meer anticiperen op onverwachte dingen. zo reden wij een uur door lunteren omdat er een weg opgebroken was en die werkzaamheden stonden nog niet in de navigatie. vroeger (zeg maar tien jaar geleden :)) pakte je dan een kaart en vond je een weg naar buiten, wij reden in steeds grotere cirkels om die werkzaamheden heen.
voor mij is het eilanddichten puur plezier, de luxe om als dichter gegarandeerd gelezen te worden is onbetaalbaar. de kunst is om al dat particulier texelse toch in een universeel sausje gegoten te krijgen. dank je wel!