soms gebeurt dat, maar daar waar veel mensen driedaagse workshops rebirthen moeten nemen, vind ik gewoon mijn gedicht oorverdovend terug, zoals dat drie jaar geleden door de texelse kunstenares paulien valk in een strandhuisje werd geïntegreerd. conclusie: mijn gedichten zijn vaker aan het strand dan ik. eerst de tekst, want het huisje is niet zo goed leesbaar. ik herinner me van de opening nog wel de verontwaardigde meneer, die helemaal ontdaan was van het gebrek aan leestekens. ik vroeg hem, toen, het zo voor te lezen als hij dacht dat het moest. toen hij daarmee klaar was en de onzichtbare interpunctie zelf had aangebracht, vroeg ik hem waar hij die komma’s en punten nu eigenlijk voor nodig had willen hebben, want hij las het zoals ik het had bedoeld. dat moest hij dan wel toegeven, maar hij bleef toch vinden dat leestekens horen.
oorverdovend
ze zet haar oren aan en draait
de schelpen naar de plaats
waar ze geluid verwacht
ze hoort de zee en in het ruisen
schreeuwen van verdronken vis
het spreekt haar aan en fluistert
dat je zonder kieuwen heel goed
lucht kunt halen dat het water
goed om op te lopen is
en dat je strandt als je het land
aan zwemmen hebt ze heeft nu
wel genoeg geluisterd
ze zet de oren af de zee
spreekt verder ongehoord de schelpen
met het laatste verre woord
Fokko
Geweldig Roop, snel ff rondgekeken, 2 mooie gedichten gelezen, maar ik kom snel terug.
roop
ha fokko, dank voor het rondkijken en waarderen!