Kyrsyä: Tuftland (2017)

Roope Olenius is me al eerder opgevallen, als acteur, vluchtend voor een konijn met een killerpik. Het was geen highlight in de Finse filmgeschiedenis, de verkrachting van Divine door een monsterkreeft in John Waters‘ Multiple Maniacs (1970) zou je in zekere zin nog vernieuwend kunnen noemen, Bunny het konijn met de killertampeloeris bleef daar in innovatief opzicht toch wel ver achter. Heel ver.

Aan het einde van die vorige recensie, sprak ik Roope bemoedigende woorden toe, dat hij met zo’n naam toch beter zou moeten kunnen. Nou, Roope heeft naar me geluisterd: hij is regisseur geworden. In Kyrsiä  leeft hij zich helemaal uit in thema’s, die hij in Bunny al subtiel aansneed: groepsverkrachting, doodneuken en incest(producten). Voorspelbaarheid zou ik daar nog aan toe willen voegen, de clou van het verhaal was me na minder dan 10 minuten duidelijk: het opfrissen van de vertroebelde genetische pool.

Irina zit met een ongelukkige liefde en besluit om voor drie maanden in de totale afzondering haar hoofd leeg te gaan maken. Ze neemt een baan als stagiaire in de textielverwerkende industrie van Kyrsyä, een afgelegen streek in Noord-Finland, aan. Ze komt terecht in een geïsoleerde gemeenschap, die zich ver van de normen en waarden van de wereldser delen van Finland bezig houdt met ambachtelijk handwerk en leven van en met de natuur.

Helaas brengt al dat isolement ook een nijpend gebrek aan vers bloed met zich mee, zodat meisjes van buiten onder valse voorwendselen naar Kyrsyä worden gelokt, om daar uiteindelijk aan de ongewassen leuters van zowel lichamelijk als psychisch ernstig door de inteelt aangetaste mannelijke bewoners te worden geregen.

Het resulteert in een soort slapstickhorror, waarin de geoefende kijker moeiteloos het geile konijn van Roopes vroegere oeuvre herkent. Zo schreeuwde het konijn altijd “pussy”, in Kyrsyä is dat ingeruild voor een enthousiast herhaald “snoepje” door de oorspronkelijke bewoner, waarop het beperkte bestuivingsmodel de ergste invloed heeft gehad. Niet goed dus, verre van dat, maar die Olenius ga ik toch echt volgen.