Je moet van die afkeer van POV en found footage geen natuurwet maken, dat blijkt maar weer. The Borderlands (alt. Final Prayer) maakt namelijk wél slim gebruik van deze technieken. Wat deze film onderscheidt van een berg afgelikte genreclichés in stroboscoopvorm als The Devil Inside is feitelijk terug te brengen tot een paar heel eenvoudige ingrepen: ten eerste is de meeste found footage van hd-kwaliteit, in overeenstemming met wat er gangbaar is in deze wereld. Ten tweede zijn veel opnames gemaakt vanuit een vast perspectief. Ten derde zijn de POV-scenes met helmcamera’s met mate ingezet.
“Met mate”, dat is de sleutel tot mijn waardering, want de gewonnen rust komt de concentratie bij het volgen van het verhaal ten goede. Dat verhaal is niet eens zoveel beter of geloofwaardiger dan andere genrefilms (de duivel zit in een oude kerk en onderzoekers van het Vaticaan willen er het fijne van weten), de charme zit hem in de subtiliteit en in het juiste doseren van effecten. Het horrorgedeelte van de film, dat zit dan ook wel snor.
De spanningsboog is goed opgebouwd, toch zitten er zwaktes in het verhaal, met name als het gaat om wat een katholieke dogmaticus wel en niet mag denken. Ook de commando-achtige opbouw van het onderzoeksteam doet wat potsierlijk aan, maar uiteindelijk is een van de grootste zwaktes toch de manier waarop de film is gedraaid: acteurs moeten steeds vaker acteren dat ze geen rol spelen en als je kijkt en luistert naar het resultaat daarvan, ga je vanzelf weer terugverlangen naar acteurs die rollen spelen en dus net doen alsof ze natuurlijk gedrag vertonen. Daar zijn ze gewoon beter in, dus dat moet je zo houden. Voor goede spoken heb je sfeer nodig, dat is veel belangrijker voor een kippenvelmoment dan de vraag of het “echt”is,
Op Imdb komt de film tot 5,7. Daar ga ik in mee, ik houd het op een 6.
Een reactie achterlaten