The Trotsky (2009)

Een leuke high school comedy, kom daar maar eens om. Eentje zonder blonde cheerleaders, puistige quarterbacks en de obligate huisblower. Nou, hij bestaat. The Trotsky vertelt het verhaal van de 17-jarige Leon Bronstein, die gelooft, de reïncarnatie van TrotskI te zijn. De revolutie begint, waar Leon opduikt. Door zijn vader wordt hij naar een strenge school gestuurd, nadat hij de werknemers van de kledingfirma van zijn vader ertoe bewoog, in hongerstaking te gaan. Wie echter denkt dat de revolutie daar eindigt voor Leon  zit er een heel rood boekje naast. Leon is vastbesloten, de biografie van TrotskI te leven en keert zich al op zijn eerste dag tegen het gevestigde gezag met een daad van solidariteit voor zijn onderdrukte medescholieren.

Uiteindelijk gaat het in de film om medezeggenschap voor scholieren, die door de conservatieve schoolleiding wordt afgewezen. Verveling of apathie, dat is de vraag. De rector is er in al zijn arrogantie van overtuigd dat de huidige generatie slechts wordt gedreven door apathie en hij laat Leon begaan, ervan overtuigd dat Leon nooit een scholier achter de zaak zal kunnen krijgen. Een grote fout, Leon bespeelt de media als een volwassen volksmenner en uiteindelijk heeft het establishment geen schijn van kans tegen de revolutionaire energie, die hij weet vrij te maken. Met dank aan zijn vrienden natuurlijk.

Er zijn veel erg leuke momenten in de film, Leons contacten met de media, zijn oud-marxistische taalgebruik en zijn nachtmerries, waarin hij de baby in de kinderwagen van Eisensteins Battleship Potemkin is, springen er wat mij betreft uit. Leon wordt gespeeld door  Jay Baruchel en lijkt in de film zelfs op Trotski:

Een leuke bijrol is er voor Geneviève Bujold, als de strijdbare antirevolutionaire bestuursvoorzitter Denise Archambault.

Er zijn wel momenten in de film dat hij wat “tienerig” wordt, maar voor 95 % van de tijd is het een uiterst origineel verhaal voor alle leeftijden, met verve gedragen door een onvermoeibare Leon, en hoewel er een moraal is, is er nergens een lachonderdrukkende wijsvinger te bekennen. Zelfs zijn vader, de imperialistische uitbuiter van het onderdrukte proletariaat, verzoent zich op het einde met zijn toch wel eigenaardige zoon en geeft hem het rode boekje mee als leidraad voor verdere revolutionaire avonturen.

IMDB heeft er een 6,9 voor over, ik durf wel een 8,5 aan. Voor de liefhebber zit de film vol historische verwijzingen naar leven en werk van het origineel, maar van enige vereiste voorkennis is geen enkele sprake. Castro is dood, Leon leeft, vive la revolución!