vader leert vandaag de waarde
van de wind en houdt een rede
tot de hoge sferen maar het stormt
en alles wat hij zegt blijft vaag
gekluisterd aan zijn lippen
schuilen we voor tij dat niet meer
valt te keren we zitten op het pad
en kunnen nergens heen alleen omlaag
vader wil omhoog en schudt ons af
het is aan ons hem los te laten
zijn bestemming komt eraan zo
willen wij zijn laatste woorden
horen en verstaan zo leeft hij
in ons voort zo mag hij gaan
als puin dat wervelt om de kern
en rust vindt in het oog
Een reactie achterlaten