van losse letters en dito schroeven
gedichten van een eiland. over de wildheid van een land, waar het grootste inheemse landroofdier de egel is en de bruggen dun zijn gezaaid, waar de boot de klok is en de wind het voor het zeggen heeft. de rest van de wereld heet hier overkant en wat er overblijft is zee, zo eenvoudig is dat.
In opdracht van de Texelse Courant schreef ik ook dit jaar weer vier themagedichten voor het Texel Magazine (uitsluitend print) en ook dit jaar verzorgde Evalien Weterings met haar sfeervolle foto’s een grafisch waardevol kader, waardoor ik ter plekke regelrecht … Continued
In opdracht van de Texelse Courant schreef ik deze serie van vier gedichten, in april 2020 verschenen ze in het Texel Magazine. Evalien Weterings verzorgde de prachtige vormgeving en fotografie.
Dit is het enige eilandgedicht tot dusverre dat door mij is ingetrokken: de maatregel om de viering van Ouwe Sunderklaas te schrappen, was door het gemeentebestuur weliswaar erg vroeg genomen, maar een dag nadat ik dit gedicht had ingestuurd, kwamen … Continued
de zee breekt door de duinenrij en spoelt de vlakte uit een akker ontgonnen door de elementen een paarse vlakte gedijend op zout als stil monument voor de slag om het land het water stroomt zoals het water dat wil … Continued
er is een texelaar vertrokken op klompen naar de azoren met zijn gitaar onder de arm spreekt hij slechts mens en melodie en hoopt dat ze hem horen de havenmeester is op zoek nieuwe kades nieuwe havens voor een oud … Continued
Het eiland wordt als eilanddichter toch wat meer van mij, roop in de openbare ruimte. Nu weer in het nieuwe natuurgebied De Hanenplas, waar een feestelijk onthuld bankje mijn visie op deze broedplaats in de vorm van een senryu weergeeft. … Continued
