“In de woestijn heb je twee kansen” (H. Wijngaard)
En zo is dat ook op deze site. Onderkast en leestekenloos voor de gedichten enerzijds, keurige hoofdletters en interpunctie voor alle andere teksten. Geloof het of niet, maar daar zit een idee achter, sterker nog: een theorie. Deze theorie stamt uit de tijd dt ik voor een Nederlandse multinational trigrammen uit tekstcorpora destilleerde. Voor wie van deze formulering niets begrijpt: in de spraakherkenning zijn trigrammen een hulpmiddel voor het berekenen van waarschijnlijkheden voor het voorkomen van woorden. Op deze manier kan een spraakherkenningsprogramma worden geholpen bij de herkenning van onduidelijke passages in een tekst. Zo leert ons de waarschijnlijkheid dat op “het paard” waarschijnlijker “hinnikt” dan “punnikt” volgt.
Het grootste deel van de leestekens in een gesproken tekst (punten, komma’s, dubbele punten, puntkomma’s, weglatingstekens…) zijn voor een computer stiltes. Het doel bij de spraakherkenning was om de computer leestekens uit stiltes te laten destilleren, maar dat bleek uiteindelijk een te moeilijke opgave. Als schrijver van gedichten bracht het mij op het idee, er naar te streven, de leestekens en hoofdletters geheel door zinsbouw en context te laten bepalen: bouw de zin goed op en de lezer leest de pauzes vanzelf, omdat ze op een natuurlijke manier in de zin vallen. Ook hoofdletters verdienen zichzelf vanuit hun context. Het is aan de schrijver om het belang van een woord duidelijk te maken, het houvast daarbij is gesproken taal en de klemtoon die er wordt gelegd.
Een reactie achterlaten