Het begon met een onschuldig moment, waarom we nog hartelijk gelachen hebben, omdat het er zo koddig uitzag. We denken daar nu nog wel eens aan terug, met verbittering en zelfverwijt. Meneer bleef aan een nagel hangen toen hij vredig slapend op zijn ochtendmedicatie van de bank viel en beledigde daarmee de kruisbanden van zijn rechterknie. Niet gevaarlijk, maar wel heel pijnlijk, daarom schreef de dokter hem pijnstillers voor en omdat hij een nierpatiëntje is, zijn pijnstillers op basis van ibuprofen niet goed voor hem, daarom kreeg hij morfine.
Dat werkte goed, hij liep beter en had duidelijk minder pijn. We glimlachten toen hij in onze slaapkamer klassiekers uit de psychedelische muziekgeschiedenis begon af te spelen, want hij sliep heerlijk op de klanken van Pink Floyd. We fronsten wel even onze wenkbrauwen toen hij naar de bakermat van de liefde wilde verhuizen, want wij vinden Schagen al ver, dan moet je niet met San Francisco komen aanzetten. Maar daarna glimlachten we weer, want wiens 16-jarige Birmaan was er nou een echte rasechte stoner? We voelden ons gezegend en uniek.
Langzaam begon dat goede gevoel wel enigszins gebutst te raken. Er begon kleingeld te verdwijnen, hij hield bij de boodschappen het statiegeld voor zichzelf en hij wilde rare spelletjes spelen, zoals pincode raden en wachtwoordje prik. De druppel die de emmer deed overlopen was toen er iemand aan de deur stond om onze tv af te halen. Deze meneer dacht na een barre reis vanuit Anna Paulowna zijn eerlijk op Marktplaats verworven platte tv te komen ophalen. Uiteindelijk deed hij dat ook, tenslotte had hij netjes betaald, maar ons glimlachen begon steeds meer te lijken op de grimas van een oudere bn-er met een gewetenloze plastisch chirurg.
We besloten om professionele hulp in te schakelen. Via internet vonden we een healer in Schagen, die werkte met instralen en paddo’s in microdoseringen. Nou, de paddo’s gingen erin als materie in een zwart gat, maar de ingestraalde Sheba vond hij met of zonder takje peterselie niet te vreten en van de salie kreeg hij barstende koppijn. 700 Euro later was onze kleine Jurriaan een verslaving rijker en wij begonnen langzaam handig te worden op het darkweb.
Op aanbeveling van een vage kennis kwamen we terecht bij een dame op Eierland. Zij zocht geen oplossingen in spiritueel evenwicht, maar concentreerde zich op herbeleving van vroegere levens. Onder hypnose leerden we dat hij in een vorig leven de cyperse poes van Marinus van der Lubbe geweest en mevrouw achtte het niet onwaarschijnlijk, dat deze door de shockerende gebeurtenissen rond de dood van haar baasje een getraumatiseerde ziel had opgelopen, gedoemd tot reproductie in volgende levens. Na de sessie gaf ze ons een zogenaamd “empowermentkussen”, gevuld met een hoog werkzame kruidenmix, mee en drukte ons een handgeschreven bonnetje over 250 euro in de klamme handen met de woorden dat ze nog wel tien sessies met de kleine Jurriaan nodig had om het probleem volledig te doorgronden. Als dat was afgerond kon de therapie beginnen. Het was alles bij elkaar geen verhaal waar we bij de schuldhulpverlening mee konden aankomen.
Uiteindelijk hebben we het anders aangepakt en Jur cold turkey in de kruipruimte opgesloten met alleen zijn kussentje als gezelschap. Na twee dagen begon het gekerm en geschreeuw iets af te nemen en na een week was het rustig vanuit de krochten van ons onderkomen. Na twee weken hebben we hem voorzichtig naar buiten gelaten en momenteel lijkt het goed te gaan, maar eens verslaafd blijft verslaafd. Poes blijft een tijdbom, maar dan met een kapot uurwerk als veiligheid.
Er is geen moraal in dit verhaal, we willen mensen er ook niet van afhouden om een kat te nemen, maar wees u alstublieft bewust, waar u uw morfine bewaart.
