Gisteren was ik in Alkmaar, er moesten gouden staafjes in mijn prostaat worden geschoten, zodat de radioloog straks beter kan mikken. Toen ik naar buiten liep, was ik meetbaar meer waard dan bij binnenkomst, het is jammer dat je geen bitcoins kunt gebruiken om de onrustige gebieden te markeren, mensen willen tenslotte ook wel eens iets overhouden aan kanker. Als dan het laatste gesprek komt, alles in remissie is en je tumor is verschrompeld tot een composthoopje voor moeilijke cellen, vertelt de oncoloog je dat de koers van je implantaten met 200% is gestegen. Lekkere bonus zou dat zijn.
Ik ben met roken gestopt. Het zou me liever zijn geweest, net als mijn opa op mijn 72e gewoon geen trek meer te hebben in het volgende shaggie, maar ik kan hier vrede mee hebben. Het is ook nodig, ook zonder het verhaal van de vrije radicalen, die zich door de koolmonoxide in de sigarettenrook niet kunnen binden en op die manier het resultaat van de bestraling tot 20% slechter kunnen laten uitvallen. De hormoontherapie brengt als bijwerking ook verlies aan spierkracht met zich mee. Mijn hersens weten dat nog niet, die sturen iedere handeling nog aan alsof ik sterker ben. Omdat dat niet het geval is, komen mijn spieren al heel snel zuurstof tekort.
Ik liep in Alkmaar van het ziekenhuis naar de andere kant van de binnenstad, een wandeling van een kilometer of 4, waar ik normaal gesproken iets van drie kwartier over doe. Het daartoe vereiste tempo werd me gisteren na 200 meter te veel, de rest van de wandeling van ruim een uur bestond vooral in het hergroeperen van reserves om ervoor te zorgen dat ik het eindpunt zou halen.
Het was confronterend. Niet al te lang geleden zei ik tegen iemand, die zei dat ik maar niet ouder leek te worden, dat ik op een dag waarschijnlijk door een behulpzame puber het duin op zou moeten worden geduwd, omdat het op mijn fietsje niet meer lukte. Ik dacht altijd dat die dag met een jaar of 75 zou komen, maar gisteren leek dat angstbeeld opeens heel dichtbij. Het zijn de momenten dat je toch even in je arm moet knijpen om je er aan te herinneren dat deze toestand maar twee jaar duurt. Kwaad was ik desondanks. Onrecht en zo, eerste fase van de verwerking, soms heb ik daar oprispingen van.
Dit is een goed moment om te vertellen dat ik dit niet alleen doormaak. Mijn meisje moet het ook allemaal maar zien uit te houden en voor allerlei dingen nieuwe plaatsjes zoeken. Ze moet mijn humeurigheid uithouden, want naast mijn legendarische ochtendhumeur zijn er nu ook hormoongestuurde stemmingswisselingen. De veranderingen in bed, hoe plezier aan elkaar dreigde te veranderen in een impasse van angst, iets kapot te maken. Ook voor haar zijn de veranderingen groot, maar er is geen team dat haar vraagt hoe het voor haar is.
Alleen ik weet dat ze de onbezongen held van dit verhaal is, dat ze er vanaf de eerste dag bij is geweest en er steeds voor heeft gezorgd, dat alles bleef lopen. Die er met een bombardement aan lieve, gekke en leuke kleinigheden op haar eigen, stille manier voor zorgde dat de warmte niet bij de reten naar buiten trok. En dat ik dan wel kwaad kan zijn, maar dat ze me het steeds weer onmogelijk .maakt om het te blijven, Zij maakt het eenvoudiger om te geloven dat twee jaar *maar* twee jaar zijn. 67 Kilo goud naast me en 0,3 gram in me, daar kan ik alleen maar beter van worden.
Jacob de Bruin
Soms, heel even, als je niet oplet kan je zomaar denken dat jij een gelukkig mens bent.
Gezegend met moois en liefde, ik durf het niet te schrijven[, maar ].
Zo’n zegening had je vast zonder goudomwikkelde Frits e.o. willen zien[, maar ].
Het is niet mooier dan het is, maar misschien mooi genoeg als je dit gebeuren getwee doorstaat zoals je schrijft.
Goh, ‘het is maar twee jaar’ doen geloven, dat is toch wel een bos rozen.
roop
ik vind het moeilijk om frits uitsluitend negatief te bekijken. misschien zou ik dat anders zien als ik mijn luttele dagen tussen achtereenvolgende orgaanverwijderingen slechts op morfine zou kunnen doorstaan, maar ik heb pijn noch moeilijke uitzaaiingen en er is veel goeds gebeurd in de afgelopen maanden, dus op een eigenaardige manier verkeer ik in de luxe positie om ook het nut van het kreng te kunnen zien. in de b-film van vanavond – een exorcisme – sprak de priester van dienst op een gegeven moment de gedenkwaardige woorden “vertrouwen dat niet op de proef is gesteld, is niet meer dan een woord”. nou gebruikte hij dat vertrouwen om leviterende pubers van het plafond te krabben, wij gebruiken het om het op *maar* twee jaar te kunnen houden.