Dag Nely!

Vrijdag 23 augustus om 20.20 is in verpleeghuis Den Coogh in Den Helder mijn lieve, honderdjarige schoonmoeder Nely Beumkes-van der Slikke gestorven. Ik zal nooit meer een reden hebben om bij het verlaten van de boot te kijken of haar huis er nog wel is, want er zit niemand meer 5-sterrendoorlopers op te lossen aan de keukentafel. Er is geen huis meer dat vroeger ademt, alleen nog een leeg huis.

Vlak voor ze stierf was ik op bezoek. Ze zette een stevig assortiment koekjes voor me neer en zette een Senseo.  Onze gesprekken verliepen altijd een beetje moeizaam, want ze was al erg doof, maar er zat wel van beide kanten veel goede wil in. Ze vroeg of Karin gelukkig was en die vraag bleef hangen, want zoiets vroeg ze anders nooit. Of alles skôn was, dat kwam veel vaker voor.

Uiteindelijk luidden een TIA en een valpartij een paar dagen later het einde in. Een einde dat bij iemand van 100 altijd dichtbij is, maar dat je stiekem toch nooit meer verwacht. Het heeft gelukkig niet lang geduurd en iedereen is bij haar op bezoek geweest. Het was een waardig afscheid met een zacht einde, hoe moeilijk de dagen ervoor ook waren geweest.

Voor haar 90e verjaardag schreef ik het volgende gedicht. Dat mag dan 10 jaar oud zijn, maar er is sindsdien niet veel veranderd. Heel oud zijn brengt dat zo met zich mee. Ik ga u missen.

tx90

ze is mijn oma niet
toch is er altijd koek
er is een magnetron
senseo maar alles ademt
koffie uit de molen
ze heeft een c.v. en toch
voel ik de olie en de kolen

ze heeft geen supermarkt
alleen een veer waarop
steeds iemand anders wacht
en god wordt hier
aan huis gebracht

tijdloos vroeger
met een zweem van nu
nooit een jij
maar altijd u