Dat Edgar Allan Poe ook geen garantie is voor een behoorlijke film bewijst Tell Tale overtuigend. Normaal gesproken is dit het moment om achteloos intellectueel een paar stevige uitspraken over Poe en diens invloed op de moderne en ook niet zo moderne horrorfilm te doen, maar in alle eerlijkheid: deze film is niet Poe’s schuld. Kan het ook helemaal niet zijn, want de thematiek was ten tijde van Poe’s leven en werken onmogelijk.
Poe heeft het in zijn korte verhaal over het tikkende hart van een moordslachtoffer, dat zijn moordenaar verraadt, en het is een verhaal over gekte, niet over wraak. Het verhaal van de film daarentegen is een variatie op oude horrorthematiek, namelijk een getransplanteerd orgaan, dat nog herinneringen van de donor met zich meedraagt, en daar had Poe natuurlijk nog weinig weet van, anders was hij een gotische Jules Verne geweest. Zo houden we als enige overeenkomst tussen het verhaal en de film een irritant luid kloppend hart, dat harder tekeer gaat naarmate het dichterbij de leden van een nietsontziende orgaanmaffia komt, over. Het klopt niet alleen, het wil ook wraak. en daarvoor heeft het in de zwaar depressieve donorontvanger Terry Bernard (gespeeld door Josh Lucas) een min of meer gewillig werktuig. Dat wordt daarbij logistiek driftig ondersteund door de rechercheur, die ook nog eens de geheime minnaar van de eveneens vermoorde vrouw van Terry’s hartdonor blijkt te zijn.
Het neemt allemaal niet weg dat je de depressieve kop van Terry al na 10 minuten spuugzat bent. Zodra hij in beeld komt, weet je dat hij moeilijk gaat kijken en de dramatische impact daarvan overschat hij schromelijk. God, wat wens je die man toe om uit zijn lijden te worden verlost. Niet eens aan de wraak beleeft hij plezier, want die wordt hem ingegeven door zijn vreemde hart, en op het einde – nog steeds levend en wel – krijgt hij ook nog eens een kwaadaardige twist te verwerken. Het is allemaal niet niets, zoveel is duidelijk.
Tell Tale verdient op Imdb een 5,5 op de schaal van liefde. Ik vind een 4,5 voldoende. De film leunt niet alleen te zwaar op Poe’s korte verhaal, waarvan de film claimt een interpretatie te zijn, maar hij is in de hele uitvoering zwaar, met Terry als vlaggenschip van het gezamenlijk tonnage. Qua spanning heeft de film ook niet veel te bieden, veel dramatische stilte met af en toe een bloederig buitje.
Een reactie achterlaten