The Faith of Anna Waters (2016)

Veroostelijke invloeden in de horror blijven het toch maar goed doen, bij mij in ieder geval. Op IMDB scoort de film laag, maar helemaal begrijpen doe ik dat niet. Deels natuurlijk wel, omdat horror altijd slechter scoort, dat heeft er mee te maken dat horror in zekere zin zichzelf altijd herhaalt. De kunst van goede horror bestaat in het op de juiste manier vertellen van een al honderd of zelfs duizend keer verteld verhaal, dus punten voor originaliteit scoor je niet snel.

The Faith of Anna Waters doet echter een hoop dingen goed: subtiele effecten en redelijk zadelvast in de scholastieke verantwoording, wat bij een verhaal over bezetenheid en de overname van de wereld door Leviathan nog lang niet meevalt. En: het verhaal over het herbouwen van de toren van Babel met binair als de nieuwe universele taal heb ik nog nergens eerder gehoord. Het zou allemaal makkelijk de mist in kunnen gaan met technische details waar niets van klopt, maar zelfs de DoS-aanval uit de hel op de servers van het Vaticaan heeft een zekere geloofwaardigheid. Die geloofwaardigheid weet de film net niet helemaal vast te houden en het slot is een goedkope voorbereiding op een eventueel deel 2, maar over het geheel genomen mag het allemaal wel, mede door de overtuigende acteerprestaties van Amina Herz, Matthew Settle en Elizabeth Rice.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de zus van Anna, Jamie, die de schijnbare zelfmoord van haar zus in Singapore komt onderzoeken. Al snel komt ze erachter dat er in het huis waarin haar zus is gestorven nog veel meer mensen zijn gestorven, allemaal onder dezelfde omstandigheden en altijd is het zelfmoord. Het blijkt deel uit te maken van de plannen van Leviathan, de koning van de leugens, voor de wereldheerschappij. Hij drijft doodzieke mensen onder valse voorwendselen – kerngezonde wederopstanding binnen zeven dagen – in de zelfmoord, en zo ongewild in de grootste zonde tegen God, allemaal ter meerdere eer en glorie van de vernieuwde en verbeterde toren van Babel.

De film had er misschien beter aan gedaan om zich of op bezetenheid en exorcisme óf de toren van Babel te richten, de spagaat tussen beide verhaallijnen is wat moeizaam en ook zeer Amerikaans met die wereldheerschappij. Uiteindelijk breit de film zichzelf wel rond zonder daarbij de geloofwaardigheid geheel te verliezen, dus dan heb ik verder ook niets te klagen. De film is van het begin tot het einde spannend en de effecten veroorzaakten af en toe iets, wat ik als geharde horrorkijker nog maar zelden heb: kippenvel.

Op IMDB reikt het gezamenlijk gemiddelde tot 3,8, een cijfer waar ik het absoluut niet mee eens ben.  Cijfers in die orde van grootte en lager zijn bij mij gereserveerd voor low-on-budget-and-low-on-acting-producties met veel POV en bergen found footage, de grootste nep sinds The Blair Witch Project,  een film die het genre tegelijk heruitvond en verpestte. Ik ga voor een dikke zeven.