In deze barre tijden van cultureel identiteitsverlies, waarin slechts de nationale cultuurdragers van de PVV nog moeite doen voor het behoud van iconen als zwarte piet, omdat in Nederland slechts de Nederlander wordt gediscrimineerd en andere vormen van discriminatie uitsluitend liggen aan de Calimero-complexen van de diverse niet-Nederlandse bevolkingsgroepen, is deze film balsem op de gewonde nationale ziel. Niet de koffieshop en ook niet de vunzige uitwassen op de Wallen, maar de pure windkracht waarmee in een gouden verleden Nederland werd veroverd op de aarde speelt de hoofdrol in deze horrorthriller van Nederlandse makelij met beide klompen in de drassige polder. Waarbij Nederlandse makelij (het regiedebuut van Nick Jongerius) wel enige nuance verdient, er komt slechts één Nederlandse acteur in voor, verder is de voertaal Engels en zijn alle deelnemers aan de molentrip Australiërs. Op één na, de Japanner Takashi. Hier valt het overstapje naar de PVV weer te maken, want Takashi wordt door de Nederlandse toergids neergezet als Chinees, dat past dan wel weer in het wereldbeeld van onze cultuurhoeders, dat we in Nederland zijn en zelf wel bepalen wat een Chinees of Japanner is.
Een groep toeristen van diverse pluimage neemt in Amsterdam de bus voor een toer langs Nederlandse windmolens. Ze stranden echter op loopafstand van een molen, die op geen enkele kaart staat, en worden gedwongen aldaar te overnachten. Dat er in de hele Nederlandse Randstad geen plaats is zonder mobiele ontvangst en dat de dichtstbijzijnde nederzetting hier nooit verder weg is dan 2 kilometer wijten me maar even aan de groot denkende regisseur, die weliswaar afkomstig is uit Bovenkarspel, maar moeite schijnt te hebben met het idee dat heel Nederland op een Australische postzegel past: zelfs met een volledige verlamming is het hier nog mogelijk om je op je ellebogen naar het volgende dorp te slepen en voor het geval dat je telefoon het niet doet, is hard schreeuwen ruim voldoende om anonieme aangiftes van geluidsoverlast door minstens 30 buren te krijgen.
Dit mag echter de pret niet drukken, want sinds deze film is de Nederlandse folklore verrijkt met Hendrich, de molenaar van de hel, en zijn hulpje. Volgens de cineastische overlevering was Hendrich in de 17e eeuw een molenaar, die veel moorden op zijn afwezige geweten had. De plaatselijke bevolking vond op een dag menselijke botten in de bloem en het volk stemde voor een Hexit: de molen werd platgebrand met Hendrich er nog in. De duivel echter was zo in zijn nopjes met Hendrichs smerige werken, dat hij na zijn verscheiden als poortwachter van de hel werd aangesteld om de duivel verse zondige zielen te leveren.
De hele groep toeristen heeft dan ook duistere vlekken in het verleden, waardoor het überhaupt mogelijk is, hun zielen door de foute molenaar te laten inpikken. Een leuk detail voor mij als hoofdzondenfan is dat de aard van hun zonden zich oriënteert aan de zeven hoofdzonden: nijd, toorn en hebzucht sprongen direct in het oog, de rest mag de lezer c.q toekomstige kijker dan zelf invullen. De foeilelijke Hendrich werkt met een zeis en op klompen en zijn werken is zo onontkoombaar als het in dit genre hoort te zijn.
Is de film trash? Ja en nee. Het aftellen van de slachtoffers, de verzonnen legende, de (onwaarschijnlijkheid van) onbereikbaarheid in de Randstad zijn duidelijk trashige standaard horrorelementen. Daar staat tegenover dat de slachtoffers op een slimme manier bij elkaar worden gehaald en dat hun afzonderlijke trauma’s en zonden niet direct als sleutel tot het plot zichtbaar worden gemaakt, het is een professioneel gedraaide standaardfilm met een redelijk verrassende setting, waarin gedegen wordt geacteerd en waarin is nagedacht over de interne logica.
Op IMDB komt de film op een 5,1, maar het Texelse panel wil daar best een welwillende zeven van maken. Dat is niet alleen lokaal chauvinisme, maar vergeleken met overgewaardeerde nederhorror als Sint (2010) zit de film op veel punten een stuk beter in elkaar. Nu maar hopen dat Wilders en zijn kiezers blij worden van zoveel Nederland, uitgesmeerd over 90 minuten, en een volk dat niet wenst te wachten op de democratische besluitvorming omtrent het lot van moordlustige molenaars, want erg veel wordt er bij onze vaderlandse proteststemmers niet gelachen.
Een reactie achterlaten