maya scheurt gedichten
uit een vol notitieblok
en zoekt de achterkant
daar legt zij haar wensen neer
poezen drinken lekkers fruit
een stukje vlees en dikke bleek
dit is hoe ze loopt en ligt
rug aan rug de dagen
voor de alledaagse dingen
en donker vol van vergezichten
helena
Oh! Dit is een wondermooie Maya, Roop. Dit is… poëzie van het zuiverste gehalte. Vind ik, ervaar ik, ik kan er niet aan doen. Het lijkt zo gewoon allemaal, de woorden zijn gewone woorden, ze liggen pretentieloos naast elkaar, de dichter heeft ze er gelegd terwijl hij keek naar Maya. En daartussen, tussen Maya en de ogen van de dichter, daar voltrekt zich de tover, daar straalt de poëzie. Stralen durf ik zeggen, als zon op een dauwdruppeltje wanneer je precies vanuit de juiste hoek kijkt, zo zie ik het gedicht.
Maya is naarstig en rustig tegelijk bezig, met haar wensen, zulke eenvoudige wensen, maar je ziet als lezer overal ‘de achterkant’: liefde, leven, genot en het geduld van ‘dikke bleek’. Man dat is mooi! En het contrast: ‘[dagen] donker vol van vergezichten”… mooier en universeler kan deze tijd niet worden omschreven, de tijd van het solstitium, de tijd van Maya, het nu.
Dank je Roop! Voor jou en Karin én Jur-de-jongen bij deze mijn allermooiste gedachten en beste wensen voor 2018!
roop
helena, wat een mooie en fijne reactie, ik word er sylvesterstil van. dank je wel. ik ga er helemaal niets aan toevoegen, maar je kunt het aan juffrouw b. vragen: ik zat te glimmen tijdens het lezen. een heel klein beetje bitter: onze neurotische kat is nu erg ontdaan, want jur krijgt als beroemde autistische kat alle kaarten en wensen, terwijl niemand haar ziet liggen en nu is ze naast neurotisch ook nog posttraumatisch.
warmte, liefde en licht voor 2018 en sowieso,
karin & roop