Ik heb een zwak voor Finse humor, sinds Aki Kaurismäki en de Leningrad Cowboys krijg ik een brede grinnik van de alcoholdoordrenkte tragedie, die het Finse leven zo schijnt te kenmerken. Kent iemand een Hongaarse komedie? Of een Poolse? Ook deze landen scoren hoog in de zelfmoordstatistieken, maar alleen de Finnen schijnen uit hun nationale depressie komisch kapitaal te kunnen slaan.
Dit gezegd hebbende is het hoogste tijd om Janne (Jussi Vatanen) voor te stellen. Janne is sociaal-economisch een treurig geval, dat zich zo min mogelijk met zijn 1-jarige dochtertje, die vervelende inbreuk op de vrijheid om de hele dag computerspelletjes te mogen spelen spelen en met foute vrienden te veel te drinken, bemoeit. Toch breekt die gedenkwaardige dag, dat Janne wordt gedwongen zich intensief met zijn telg bezig te houden, aan. Dat is net de dag, waarop hij zijn schoon kans zag om met twee vrienden stevig door te gaan halen. Helaas komt zijn vrouw Inari (Pamela Tola) er juist dan achter, dat ze gek wordt van het binnen zitten na de geboorte en dat ze samen met haar vriendin Marjukka (Miia Nuutila) zelf de bloemetjes buiten gaat zetten.
Hier splitst de film zich in het verhaal van Inari met haar vriendin en Janne met zijn vrienden, ieder voor zich grimmig vastbesloten om er een avond, om nooit te vergeten, van te maken. Vanuit dit uitgangspunt zullen de protagonisten nog talrijke onoplosbare problemen per ongeluk moeten oplossen voor alles weer op zijn pootjes terechtkomt. Alleen zullen beide echtelieden een leven lang moeten liegen over wat zich deze nacht heeft afgespeeld.
De film is zowel (gort)droogkomisch als vol met slapstick. Stel je een dreigende vechtpartij voor, ontaardend in een strenge terechtwijzing over het veilige gebruik van kinderzitjes en eindigend met een vriendschappelijke verwijzing naar een zelfhulpgroep voor jonge vaders. Of de manager van een hotel, die in zijn onderbroek in de kroonluchter eindigt, nadat alle afstandsbediende gemakken van zijn luxe suite op hol zijn geslagen.
De karakters zijn over de hele linie van de film goed bezet, maar voor mij springt Kämäräinen (Santtu Karvonen) eruit. Hij is een goede vriend van Janne en gelooft dat de bassen van zijn besubwooferde straatracer voldoende zijn om alle vrouwen plat te krijgen. Zo zien we hem de halve film al draaiend aan zijn volumeknop bot vangen bij alle vrouwen, die hij op borsthoogte aanstaart.
Op Imdb komt de film tot een 6,3, ik ga daar met een glimlachende, grijnzende, grinnikende tot en met schaterende 8,5 dik overheen. Er zijn andere films uit andere landen, die over eenzelfde mate aan droge humor en genadeloze slapstick beschikken, maar dat zijn geen Finnen: het komt allemaal wel goed, zelfs voor Kämäräinen, maar dat is niet omdat het goed is. Het lijden duurt voort. Gelukkig maar.
Een reactie achterlaten