The Possession Experiment (2016)

Het subgenre bezetenheid doet het in dit huishouden eigenlijk altijd goed. Daar kun je ook niet snel te veel van zien, want het aantal films over bezetenheid is op jaarbasis niet zo hoog. De films scoren tevens maar hoogst zelden hoog op IMDB of Moviemeter en hoewel ik me lang niet altijd kan vinden in de aldaar bereikte cijfergemiddeldes kan ik me wel voorstellen waarom dat zo is: er heerst binnen dit subgenre een clichédichtheid, die je niet eens met grappige trash af kunt doen, omdat de makers zozeer wensen dat hun eindproducten serieus worden genomen. Wie op zoek is naar een film, die de wereld en zichzelf met een korreltje zout c.q. een snuifje crucifix neemt, wordt van exorcisme niet blij. Toch bestaat er altijd de hoop dat je eindelijk zit te kijken naar de nieuwe Exorcist.

In The Possession Experiment wil een student, Brandon Jensen, gespeeld door Chris Minor, een project doen over een exorcisme van 20 jaar geleden. Daarbij stierf iedereen, op de cameraman en een baby na. Het idee is, zelf bezeten te raken van de demonische entiteit, die dit bloedbad op zijn afwezige geweten heeft, zodat het bestaan van bezetenheid wetenschappelijk kan worden vastgelegd. Dat gaat natuurlijk niet lekker, dat kun je op je afgekloven nagels natellen. Temeer omdat in de loop van de film blijkt dat de twintig jaar jaar gelden gestorven bezetene de echte moeder was van Brandon en de cameraman zijn vader. Het is maar goed dat de wereld klein is, anders had je per film zomaar 7 miljard acteurs en actrices nodig.

De film is geschoten in een mix van found footage, POV en klassieke scènes. Voor de twee eersten is het een absolute pre als je niet kunt acteren, helaas is die lijn doorgetrokken naar de scènes, waarvoor dat wel vereist zou zijn. Elke deelnemer  intoneert rare zinnen op een rare manier, zoals je dat maar al te vaak kunt horen in de D-films van SyFy, en als kijker krijg je het gevoel dat het script een dynamisch geraamte was, waar bij gebleken behoefte ter plekke verhaallijnen en personages bij worden verzonnen. Dat alles in de gebruikelijke Parkinson-kwaliteit leeft van de onscherpte en dat natuurlijk de hele boel online live wordt uitgezonden is illustratief voor de ontluisterende armoe van het geheel. De ware horror van de film zit hem dan ook in de belabberde uitvoering van een nog belabberder idee en als verveling door schuld strafbaar was, had hij uit angst voor een leger hongerige letseladvocaten nooit bestaan.

207 Kijkers komen op IMDB tot een gemiddelde waardering van 3,5. Ik wijt het maar even aan de vertrumping van de Amerikaanse maatschappij, want in mijn ogen komt de film nergens boven een 1,5 uit.