In 1992 nam Giant de kleine fabrikant Cadex over, het idee daarachter was om Giant in het topsegment beter te positioneren en wat was daarvoor beter geschikt dan de nieuwe carbontechnologie? Cadex had twee fietsen in het assortiment, de CFR (carbon fiber race) en de CFM (carbon fiber mountain), beide fietsen kwamen in 4 uitvoeringen met nummer 1 als vlaggenschip en nummer 4 als budgetmogelijkheid. Nu kwam de overname door Giant wel met een paar concessies aan de hoge standaard van cadex: het meest in het oog springend is de voorvork, die op de Cadex-modellen nog in aluminium was uitgevoerd, maar bij Giant werd vervangen door een zware cromo-vork. ook bij andere onderdelen deed Giant concessies, het gevolg daarvan is dat de Giant Cadex CFM-modellen gemiddeld 1 kg zwaarder waren dan de oorspronkelijke Cadex-modellen. In het topsegment is dat een wereld.
Het eigenlijke verhaal van de mislukking van deze fietsen zit hem in het carbonframe zelf: de techniek was achterhaald vanaf het moment dat de fiets door Giant op de markt werd gegooid. Wat ze daar namelijk niet hadden voorzien, was de doorbraak van de monocoque-technologie, waarbij het frame uit een stuk wordt gemaakt. Het Cadex-frame is gestoken, wat betekent dat er rechte carbonbuizen in aluminium moffen werden gestoken. Dit maakt het frame weliswaar zeer stijf (het is net zo stijf als een frame dat volledig uit aluminium bestaat), maar toen de monocoque populair werd, was deze manier van bouwen volstrekt overbodig geworden. Je zou bij deze fietsen dus kunnen spreken van een industriële miskleun, ware het niet dat…
…de vorm van deze frames met zijn typische monostay achterbrug voor vele jaren de touring- en mtb-frames van Giant heeft bepaald. Voor zover ik weet was Giant de eerste fabrikant, die de monostay als standaard bouwvorm voor al zijn fietsen introduceerde. Ook dat is trouwens een twijfelachtige innovatie, of het werkelijk iets toevoegt aan de stijfheid is onduidelijk, maar het ziet er gelikt uit. Uiteindelijk is het frame iconisch geworden, zonder dat iemand nog iets over zijn afkomst weet. Wel wist een fietsenboer van mijn vertrouwen me direct te vertellen dat de fietsen met een achterlijk brede trapas werden gebouwd. Dat klopt, ik dacht oorspronkelijk dat iemand er zelf een trapas op had geknutseld, er zit bij wijze van spreken genoeg ruimte tussen frame en crankset om er met je schoen in vast te blijven zitten.
Mijn fiets onderscheidt zich van de standaard CFM2 door de ombouw op Deore XT met 8 versnellingen en Gripshift. Standaard zat er Deore DX met 7 versnellingen en duimschakelaars op. Overigens ook al niet zo’n gelukkige keuze, in 1993 was de DX-groep al over zijn houdbaarheid heen, het was het laatste jaar van zijn bestaan. De crankset en de voorderailleur van mijn fiets herinneren nog aan deze oorsprong.
Toen ik de fiets kocht, zat er een deprimerende wielset op: no name naven met de allergoedkoopste velgen. Dat heb ik onmiddellijk veranderd, XT-naven en Mavic-velgen, dat verdient een dergelijke fiets. Op de foto’s draagt hij zijn wintersokken, Schwalbe Racing Ralph, 26×2,5, normaal gesproken zitten er Schwalbe 26×1,1 slicks op, omdat ik met de fiets uitsluitend op de weg fiets. Om dezelfde reden heb ik het kleinste tandwiel eraf gehaald. de overbrenging is nu dus 46/36 voor en 12-25 (8) achter en daarmee is het een heerlijke fiets voor vlotte toeren. en ja: hij is vies. tenslotte fiets ik ermee.
Op internet heb ik de oorspronkelijke cadex-folder gevonden, de folder van Giant heb ik helaas nergens kunnen vinden: Giant_Cadex
Zie ook: de geschiedenis van shimano-groepen.
helena
Hoi Roop, wat een mooie fiets! Pedalen met echte toeclips en banden met stevige grip op de weg! Je méént het!
Al moet de tekst nog volgen, iets wat, jou een heel klein beetje kennende, nogal eens voor leuke en/of originele verrassingen zorgt, ik heb er toch al een goed oog in, in dat fietsen.
Ha, eer ik het vergeet, jouw nieuwe site ziet er veelbelovend uit! Ik zal dan ook met groot plezier en appetijt dagdagelijks tussen de soep en de patatten, ook voor de soep en zelfs na de patatten, komen “buurten” zoals jij dat zo gezellig noemt, en ik ben een ongeneeslijk-nieuwsgierige buur, niets zal mij ontgaan!
Succes en groetjes thuis van
helena
roop
hoi helena, je verrast me, maar eigenlijk ben je gewoon een echte westvlaamse: fietsen wordt er samen met de patatten en de pinten ingegooid. ik ben zo’n beetje de laatste die nog met toeclips fietst, als ik ergens naar toeclips vraag, kijken ze me meestal maar raar aan, alsof ik een beetje ben blijven hangen. voordeel is wel dat ik de laatste drie paar toeclips gratis heb gekregen, omdat geen fietsenboer zich nog kan voorstellen, die dingen ooit nog iemand te verkopen.
ik heb de tekst intussen aangepast, ik hoop dat hij – ondanks het technische gehalte – je goedkeuring kan wegdragen. een principiële vraag: vind jij het een goed idee dat ik de reactiemogelijkheid onder de gedichten heb uitgezet? officieel is de site nog niet online, dat geeft mij ruimte om nog wat te experimenteren. dank je wel voor je leuke reactie! dat voelt gelijk een stuk meer online.
helena
Wel Roop, ik sta verstomd! Zo’n gedetailleerde beschrijving van je machien, en de geschiedenis ervan, en hoe je het hebt verheven met xt-naven en mavic-velgen, zo’n mooie voorstelling had ik écht niet verwacht. Wat een enthousiasme, wat een liefde! Geloof mij, ge zijt ‘nen echten (zeggen wij in de Vlaanders).
Heel wat woorden uit je tekst heb ik al horen waaien in de entourage van mijn achterneef, een crosser: carbon, schwalbe (o wee als met de keuze daarvan iets mis is bij de cross!) en de onderdelen van de fiets had ik ook al horen benoemen. Maar wat ik het merkwaardigst en meest onverwachts vind is dat systeem van “in moffen steken”, daarvan had ik nog nooit gehoord. “Monocoque” moet ik ook nog eens opzoeken.
Ha, de toeclips! Die zijn inderdaad veel eerder in mijn leven gekomen. Ik was nog heel jong toen mijn oudste broer (die verder nooit gekoerst heeft) een “koersfiets” kreeg. een hele simpele, vooral dunne fiets, overal dun, en met… juist, toeclips. Ik heb dat woord goed onthouden, hoewel ik het sindsdien nooit meer hoorde of zag (de crossers hebben nu klikpedalen, zul je wel weten), ik vond het een leuk woord maar een bangelijk ding. Ik fietste ook wel, naar school en zo, en ik gruwde bij de gedachte vastgeriemd aan die pedalen te zijn, zo mag ik er zelfs nu nog niet aan denken wanneer ik renners bezig zie, ik mag er niet aan denken dat ze kunnen vallen en dat hun voet in die riem- of klikdinges kan blijven zitten. Ach, ‘t is allicht een afwijking, een min-fobie van mijnentwege, wat niet wegneemt dat DE fiets, de échte, die waarmee er uitdagend wordt omgegaan, dat die voor mij nog altijd toeclips moet hebben!
Wat je schrijft over “meer ruimte om te experimenten” door reacties onder gedichten (misschien voorlopig?) niet toe te laten, daar kan ik voor de volle 100% inkomen. Ik voel dat ook zo aan. Het lijkt soms of reacties, hoe goed bedoeld ook, “iets” vastpinnen, vastplakken op het gedicht. Gedichten zijn wezenlijk broos vind ik, hoe ontzettend graag ikzelf over gedichten praat of schrijf, ‘t heeft altijd iets dubbel. Dus zou ik met jou zeggen: geen re’s onder de gedichten, nu niet.
Groets van
helena
roop
ha vlaamse helena, excuus voor de etnische verwarring. nooit gedacht dat ik met jou nog eens over fietsen zou praten. zonder liefde zijn oude fietsen nooit meer dan dat. geldt voor alle dingen, denk ik. zonder liefde blijft er van je vriendin niets over en ziet je huis er op zijn best functioneel uit.
ik heb een hekel aan wielrenschoenen, omdat je er niks anders mee kunt doen dan op de fiets zitten, zodra je er 5 meter mee loopt, lijk je op iemand met een genetische afwijking. daarom gebruik ik wandelschoenen en toeclips. wandelschoenen, omdat ze een heel stijve zool hebben, dus in de praktijk werken ze net zo goed als wielerschoenen. ik heb heel lang in een fietsenzaak gewerkt, in deze om precies te zijn: http://www.fahrrad.co.at/
eigenlijk kwam ik daar terecht, omdat ze er in oostenrijk vanuit gaan dat je automatisch fietsexpert bent als je nederlander bent, maar in werkelijkheid heb ik daar alles geleerd wat ik over fietsen weet. er werkten allemaal mensen, die dikke persoonlijke relaties met hun fietsen hadden, langzaam is dat bij mij ook gegroeid. tegenwoordig behandel ik wel iedere fiets alsof hij waardevol is, maar voor ik daar ging werken, had ik een echt nederlandse relatie met mijn fietsen: 30 euro is genoeg voor een behoorlijke fiets en fietsen doe je van a naar b via de kortste weg.
in de praktijk valt het mee, die klikpedalen, maar toch zie je ca. een keer per jaar wel iemand bij het stoplicht spontaan omvallen, omdat hij is vergeten, hoe zijn voeten uit de pedalen moeten. ik moet daar altijd wel om grinniken. niet te hard, anders krijg je daar weer ruzie over, maar toch.
blij met je opmerking over de commentaren, dan laat ik het maar zo. gek is dat, je hebt al honderden commentaren bij gedichten van anderen geschreven en uiteindelijk heb je remmingen als het gaat om commentaar op je eigen gedichten. alleen waren mijn commentaren bij anderen en van anderen op mij altijd in het kader van het idee “werkplaats” en dat is nu net wat deze site niet wil zijn.
groeten!
roop
helena
Roop, ik moet alweer lachen met wat je schrijft over die klikpedalen: “../maar toch zie je ca. een keer per jaar wel iemand bij het stoplicht spontaan omvallen/..” Ik heb dat nog niet gezien, maar ik kan het me levendig voorstellen.
En jij maar grinniken, jij dus ook, haha! Leve de toeclips. Daarmee kun je inderdaad zonder problemen alle soorten schoenen dragen en toch veilig naar hartelust op de pedalen duwen.
Voor wat de re’s op gedichten betreft, dát is ‘t: “in het kader van een werkplaats” wil het kunnen, daar vraagt men er bijna om, maar hier, op een website of -blog, tja… mensen kunnen altijd te kennen geven dat ze het gedicht gelezen hebben en er eventueel werden door aangesproken om een of ander reden, dan voelt de dichter in kwestie zich misschien eventjes gevleid of… misbegrepen kan ook, natuurlijk. Ik laat op mijn blog geen reacties toe en ik beheers mij om op andermans gedichten op websites te reageren. Ik weet ook niet wat het is, een soort schroom denk ik, want spontaan zou ik wel altijd iets willen terugzeggen wanneer ik een goed gedicht te lezen krijg. ‘t Is vreemd…
Even iets anders: de tekst verspringt af en toe. Ik ben overal, bovenaan en onderaan gaan kijken wat er verdween en terugkwam, en ik meen dat het het stukje tekst onder de grijze balk is, hier op mijn laptop toch, het komt en gaat: “LinkedIn Auto Publish Powered By : XYZScripts.com” Zou er iets aan te doen zijn?
Goenacht van
helena
roop
ha, dank je. ik heb de linkedin autopublish uitgezet, omdat het sowieso nog niet werkt, dat zou dat probleem op zich moeten oplossen. als dat niet het geval is, hoor ik het graag.
een paar jaar geleden stonden er gedichten van me in kluger hans en ik kreeg van de redactie reacties doorgestuurd van blije vlamingen (oost en west) vol met complimenten en geïnteresseerde vragen. ik was er wel blij mee, maar ik was niet echt in staat om er over te communiceren. ik had zoiets van “het staat er toch al allemaal? wat moet ik daar nou verder over vertellen”.
afijn, op naar de volgende fiets 🙂
groeten,
roop
helena
Nee Roop, het probleem is hier niet opgelost, het is wel anders nu: de lichtgrijze balk onderaan verkleint in de hoogte. Het gedeelte onder ‘© 2016 roops lieve site’ verschijnt en verdwijnt, de tekst hier blijft dus zo nu en dan een sprongetje maken. Ik meen te ondervinden dat dit niet het geval is voor de hele site. Als ik bijvoorbeeld ‘home’ aanklik, of een gedicht open, of ‘thuis’ en zo, wipt er niks. Ik heb niet erg lang gewacht op een sprongetje, jij hebt vast meer geduld dan ik.
En nog maar even over de re’s op gedichten: communiceren over gedichten… goh, dat gaat volgens mij makkelijker al babbelend dan al schrijvend. Soms zie je aan de mensen hun aangezicht dat je de tover niet mag breken, dat je misschien alleen maar moet glimlachen en dank je moet zeggen, of zelfs dat niet. Op andere keren merk je dat je meer mag zeggen, dat je écht mag communiceren over het gedicht, over hoe het is ontstaan, hoe de ‘tijd’ dan was, of je ermee op iets of iemand reageerde, dat is dan écht communiceren over, vind ik.
Andere soorten communicatie zijn, zoals je al zei, goed voor werkplaatsen waar iedereen verondersteld is iets ‘voor te leggen’, een ontwerp a.h.w., al kan dat zo meteen al ‘af’ zijn, dat lees je dan in de (serieuze) reacties.
Yep, op naar de volgende nu! Ik kijk uit naar jouw fiets-avonturen! Ikzelf fietste destijds zeer graag op het strand, in de winter, of toch in de ‘stille’ seizoenen. Beetje eentonig, maar je kon er héél luid bij zingen zonder dat iemand uit je omgeving alle schijven begon om te kieperen teneinde die verdomde oordoppen te vinden.
Veel plezier aan ‘t fietsen, aan het dichten en aan thuis!
Groeten,
helena
roop
ik heb de linkedin autopublish in zijn geheel verwijderd, dus dat kan het niet meer zijn. ik zelf heb nergens last van, ik heb het in verschillende browsers en van verschillende adressen uit geprobeerd en ik zie het niet. er zijn twee mogelijkheden: of de beeldresolutie van je laptop is klein (met als gevolg dat de website soms op een te kleine oppervlakte moet worden gepropt) of – als die linkedin-melding ook blijft terugkomen – er zit een cookie in de weg. aan het eerste is waarschijnlijk even niets te doen, aan het tweede wel (cookies van roop.bplaced.net uit je browser verwijderen). mocht het na het verwijderen van de cookies nog zo zijn, dan was het het eerste en dus vooralsnog ongeneeslijk. ik ben wel blij dat je me er op attent maakt, want op een dag moet ik beslissen of ik het bij deze site houd.
>Op andere keren merk je dat je meer mag zeggen, dat je écht mag communiceren over het gedicht, over hoe het is ontstaan, hoe de ‘tijd’ dan was, of je ermee op iets of iemand reageerde, dat is dan écht communiceren over, vind ik
juist dat vind ik moeilijk, dat kan ik maar met weinig mensen, of dat nou babbelend of schrijvend is. stralend glimlachen en dank je wel zeggen komt veel vaker voor. ik heb wel algemene ideeën over poëzie en gedichten, maar het ligt in het karakter van poëzie dat ze ook privé is, gedichten zijn geluiden uit een besloten club. praten over het waarom en hoe en wanneer van mijn gedichten is voor mij daarom óók een vorm van intimiteit, ik denk spontaan dat hem daarin het moeizame praten erover zit.
de cadex is uitstekend geschikt voor het strand, als zijnde mountainbike zonder geveerde voorvork en met oversized banden. als je ooit naar texel komt, verhuur ik hem aan je.
aan fietsen, dichten en thuis beleef ik een hoop plezier. tenslotte zit er veel liefde in 🙂
een goede nacht,
roop
helena
Roop, even snel: beeldschermresolutie is 1920 x 1080, hoger kan niet, er valt geen hoger te kiezen.
Ik heb nooit een verzoek gekregen om cookies te aanvaarden of te weigeren, niet toen ik voor ‘t eerst je site opende via de link op je blog en ook later niet. Op je blog, op de blogs van Blogspot, wordt er wel gevraagd om cookies te aanvaarden, dat deed ik dan, maar nu vraagt men het niet meer. Ik sta daar wel met mijn gmailadres “ingelogd”, iets wat ik nooit bewust gedaan heb. Ik heb mij uitgelogd, maar dan was ik op gmail ook uitgelogd. Gmail ingelogd, en automatisch ook weer op (jouw) Blogspot ingelogd. Dat is zo’n beetje wat ik tot hiertoe te melden heb over ‘het probleem’, en neen, al is ‘t al laat of nog vroeg, mijn ogen ‘dansen’ niet, maar de site nog wel…
En je hebt écht nog een fiets! En nog één… ik zie hem wel staan, in de verte, rechts van de Gazelle Tour Special. Dat ziet er ook een mooie uit, zwierig frame, heel elegant. De geschiedenis van de eveneens elegante Gazelle moet ik nog lezen.
Ook goede nacht van
helena
helena
Goemorgen Roop, ik heb zonet alle cookies verwijderd en de site ‘danst’ nog. Ik moet nu wel weer naam en e-mail aanvullen, da’s normaal. Ik heb ook eens gekeken naar die automatisch van links naar rechts verschuivende lemma’s? thema’s? afijn, prentjes zoals “thuis bij roop”, “Gazelle/..” enzovoort. Het “wipje” van de tekst komt hier altijd (allez, nu toch) wanneer “kleurmodel” en later”een verantwoording” het meest links staan, wanneer het prentje bij deze “rubriek” dus net ‘verschoven’ is. Misschien is er daarmee iets?
So long,
helena
helena
Oeps… “schijven” = “schuiven” in de op één na laatste zin, sorry…